Woensdag stond er een werkuitstap naar Dortmund op het programma. Ik keek er al een tijdje naar uit, want het leek mij een ideale gelegenheid om iets bij te leren en tegelijkertijd aan teambuilding te doen met de mensen van mijn team. Het was een uitstap die georganiseerd werd door derden, dus er zouden nog een hoop andere mensen meegaan.

Jammer genoeg kende de dag een valse start. Het begon allemaal met mijn domme beslissing om in Brussel Noord op de speciaal voor de gelegenheid ingelegde bus te stappen i.p.v. Hasselt, waardoor ik vroeger moest opstaan en langer onderweg zou zijn. Waarom ik per sé in Brussel wilde opstappen, is me niet helemaal duidelijk. Om wat langer samen met mijn team op de bus te zitten? Om een goeie zitplaats te hebben? Om het treinticket naar Hasselt uit te sparen? Wie weet. Feit is dat ik me deze beslissing achteraf zou beklagen.

Dus zat ik op een (voor mij) ontieglijk vroeg uur op de trein naar Brussel Zuid. Alles ging goed tot de trein om onverklaarbare redenen stil bleef staan in Brussel Noord en ik de minuten zag verstrijken en het uur van afspraak (8 uur) in Brussel Zuid steeds dichterbij kwam. Ik raakte een beetje geïrriteerd, want als er iets is waar ik een hekel aan heb dan is het te laat komen en zeker als er een ganse bus mensen op je zit te wachten. Ik bel dus naar de organisatrice en deel haar mee dat ik te laat zal zijn op de afspraak. Ze vraagt me of ik weet waar er afgesproken is en ik zeg dat me dat niet echt duidelijk was uit de mailcommunicatie. Ik krijg een onduidelijke uitleg over een gang in Brussel Zuid en een panos. Nu moeten jullie weten dat ik alleen maar in Brussel Zuid kom om de Thalys en de Eurostar te nemen en zo vaak is dat nu ook weet niet. Brussel Zuid is dus onbekend terrein voor mij en de tijd die ik had ingecalculeerd om de juiste uitgang te vinden was langzaam aan het wegtikken, terwijl mijn stressniveau steeg.

Ik kwam aan in Brussel Zuid rond tien na acht en had al dadelijk door dat ik de plaats van afspraak niet zou vinden aan de hand van de gekregen telefonische uitleg. Ik belde nog eens, kreeg ongeveer dezelfde onduidelijke uitleg en besloot naar de infostand te gaan om te informeren waar de bussen van privébedrijven meestal stoppen. Het meisje aan de infostand kon geen Nederlands en ik was een beetje te geënerveerd om goed Frans te spreken. Ze kon me niet echt verder helpen en ik zette mijn dooltocht doorheen Brussel Zuid verder. Ik probeerde een paar uitgangen, zag een Panos, maar daarmee was dan ook alles gezegd, een bus zag ik niet.

Ergens in mijn hersenen ontstond er een kortsluiting en ik verloor het vermogen om rationeel na te denken. Ik kon alleen maar denken aan een bus vol met mensen (waaronder mijn grote baas) die op mij zaten te wachten terwijl ik radeloos door het fucking grote station van Brussel Zuid dwaalde. Ik belde opnieuw naar de organisatrice en kreeg nu de instructies om naar de secundaire gang te gaan. Ik had geen flauw idee waar ik die zou moeten vinden. Ik ging opnieuw naar de informatiestand en trof een andere persoon aan die wel Nederlands sprak en die  me gebood een perron op te gaan dat af te lopen en dan verder op dat perron de trap naar beneden te nemen. Wat uiteraard, als je logisch nadenkt, de enige manier is om een secundaire gang te bereiken. Leuven station heeft ook twee gangen en die zijn ook enkel via de perrons met elkaar verbonden. Waarom kon ik daar zelf niet opkomen?

Enfin, ondertussen had men (veel te laat, vind ik persoonlijk) iemand erop uit gestuurd om mij te vinden. Gelukkig was ik toen al op de juiste weg. Wat niet wegneemt dat ik me als een prinses voelde gered door haar prins, toen ik de persoon in kwestie tegen kwam. Toen ik eindelijk de bus op geraakt was, was ik natuurlijk de aller- allerlaatste en hadden we al iets meer dan een half uur vertraging opgelopen. Ik kreeg natuurlijk (en terecht) wat domme blondjesmoppen te verwerken. En ik kon niet anders dan ze gelijk geven. Ik voelde me echt een dom blondje. Het leek wel alsof mijn hersencellen door stress en vermoeidheid weigerden de juiste connecties te leggen, terwijl ik achteraf zoveel manieren kon bedenken om de juiste plek van afspraak te vinden.

De rest van de dag heb ik me schuldig gevoeld omdat door mijn te laat zijn de lunch ingekort moest worden en omdat ik al die mensen ongemak bezorgd had.