deur

De deursaga

Enkele maanden geleden lieten we een veiligheidsdeur plaatsen. Bij installatie bleek er zich echter een minuscuul deukje in de zijkant van de deur te bevinden. Amper zichtbaar als de deur dicht is. De werklui waren echter zo eerlijk me op dit euvel te wijzen. De kans bestaat dat ik het anders niet eens zou opgemerkt hebben. De firma handelde echter correct en bood aan de deur te laten vervangen.

Maanden later was het dan eindelijk zover. De nieuwe deur zou geplaatst worden. Het was om te beginnen al een heel gedoe om de deur in de lift te krijgen. Een beetje verdacht, want bij het vorige exemplaar kostte dit niet zoveel moeite. De heren pakten de deur uit en begonnen aan de montage. Die echter abrupt eindigde toen bleek dat de nieuwe deur drie centimeter te breed was en dus met de beste wil van de wereld niet in het deurgat zou passen. Mijn vriend had nog even al lachend gezegd: kunnen jullie er niet een stukje afvijlen, maar er werd vooral groen gelachen toen het hele geval opnieuw moest ingepakt worden. Misschien moeten we toch maar overwegen gewoon een korting te vragen.

Voor gesloten deur

Stipt om half elf stond ik bij het gebouw waar ik een afspraak had. Ik weet dat ik stipt was, want ik had er een stevig stukje snelwandelen opzitten om toch maar op tijd te zijn. Ik drukte op de bel, trots dat ik het gehaald had. Er kwam een bieptoon uit de luidspreker en ik wachtte een tijdje tot ik binnen gelaten zou worden. Het zoemende geluid dat de deur voor mij zou openen, bleef echter achterwege. Ik belde opnieuw. En opnieuw en opnieuw. En opnieuw.

Op zo’n moment slaat de twijfel toe. Ben ik wel op de juiste plaats voor mijn afspraak? Is het misschien op een andere dag? Heb ik mij vergist? Ik belde  naar ons secretariaat, die mij bevestigden dat ik inderdaad op het correcte tijdstip op de correcte plaats was. Gelukkig was er ondertussen een tweede persoon verschenen die op dezelfde afspraak moest zijn. Beiden staarden we enkele minuten moedeloos naar de deur die gesloten bleef.

Tot er iemand langs kwam die in hetzelfde gebouw moest zijn en die zo vriendelijk was om ons binnen te laten. Een kwartier te laat. Al dat gehaast voor niets. Ik ben al beter onthaald geweest. Gelukkig was er superlekker Libanees eten tijdens de lunch om de pijn te verzachten. 😉

We geven hem nog een kans

De man uit Oostrozebeke. Hij is mij deze ochtend uit bed komen zetten (ik met slaapoogjes, nog in pyama en met mijn bril op mijn neus vloekend op zoek naar de sleutels van de voordeur) om te zeggen dat hij vandaag échtentéchtig de plintjes komt bevestigen. Maar dat hij de sleutel van onze voordeur niet vond. Die sleutel lag natuurlijk gewoon op de afgesproken plaats. Zoeken kunnen ze niet goed, daar in West-Vlaanderen. 😉