Er kwamen nogal wat reacties op mijn berichtje van deze ochtend. ‘k Wilde eerst reageren in de comments, maar veranderde van gedacht en besloot aan het geval Boonen een nieuw berichtje te wijden.

Het is inderdaad zo dat het cocaïnegebruik van de Bom van Balen niet echt als een bom insloeg. Zijn naam werd al genoemd door Tom Vannoppen in verband met het dealen van cocaïne. De geruchten deden al een tijdje de ronde. Ik neem aan dat hierover niet uitgebreid in de media bericht werd uit respect voor het principe dat iedereen onschuldig is tot het tegendeel bewezen is. Al lijkt dit principe bij de ene mens iets meer gerespecteerd te worden dan bij de andere.

Wat ik bijzonder schandalig vind, is dat zo iemand onder invloed achter het stuur kruipt en dubbel zo hard rijdt als toegelaten. Dat hij zichzelf te pletter rijdt, ik zal er niet van wakker liggen. Dan denk ik hetzelfde als bij die idiote voetballer: zelf gezocht. Zo’n geval wordt echter een tragedie als onschuldige mensen mee de dood ingesleurd worden. En daar heb ik problemen mee. Voor mijn part snuift Tom Boonen zoveel cocaïne als hij wil, maar dan moet hij daar wel de consequenties van dragen: het einde van zijn wielercarrière. Om te léven heb je heus geen harddrugs nodig. Integendeel zelfs, meestal brengt druggebruik veel verdriet mee voor de naasten van de gebruiker.

En nu ik toch bezig ben, nog enkele woordjes over de zogenaamde voorbeeldfunctie van sporters. Laat me niet lachen. Voetballers, wielrenners en tennissers zijn gewoon overbetaald. Want laten we eerlijk zijn, wat presteren zij nu echt? Het stoort mij verschrikkelijk dat mensen in de zorgsector zo weinig betaald worden, terwijl zij toch één van de meest ondankbare jobs in onze samenleving uitoefenen. Mensen die werken met dementerende bejaarden of op palliatieve zorgen, dáár heb ik respect voor. Die mensen hebben een voorbeeldfunctie. Niet één over ander over het paard getild ventje dat toevallig goed kan fietsen.

Voilà, dat moest er even uit.