Donderdagavond verkeerde ik in het uitstekende gezelschap van 11 andere chocoladeliefhebbers. Ik had de kans om kennis te maken met Bonajuto-chocolade, zogezegd de beste chocolade van gans Italië. Ik kende dit Siciliaanse merk niet, maar zet de woorden chocolade en degustatie in dezelfde zin en je hebt mijn aandacht. Een gelegenheid om nieuwe smaken te leren kennen, die grijp ik graag met beide handen.

Het exacte recept van deze chocolade wordt al decennia lang angstvallig geheim gehouden, want het zou gebaseerd zijn op de manier waar op de Azteken hun ‘Xocoàtl’ maakten. De Bonajuto-chocolade bestaat enkel uit een mengeling van cacao, suiker en kruiden, wat maakt dat de smaak moeilijk te vergelijken valt met die van onze eigen Belgische chocolade. De textuur van deze chocolade is ook heel anders, een beetje korrelig en krakend als je erop bijt, niet de zachte smeuïgheid die wij gewoon zijn.

Smaken die de revue passeerden waren: zeezout, suiker, vanille, witte peper, nootmuskaat, kardemom, peperoncino. Bij de chocolade kregen we glaasje rode wijn, porto en whiskey aangeboden. De combinatie van de smaken was erg bijzonder. Al moest ik toch passen bij de heel pure chocoladerepen van 80, 90 en zelfs 100%. That was just too much. Als je in zo’n stukje chocolade beet, had je het gevoel dat alle speeksel uit je mond werd weggezogen, zo droog. Ik proefde ook voor het eerst in mijn leven een onverwerkte cacaoboon. Beter dan de pure chocolade. 😉 Maar onbetwiste topper van de avond was de porto van 60 jaar oud, zo lekker! Niet te doen.

Het was alleszins een zeer leerrijke avond. Mijn persoonlijke top 3: Bonajuto met nootmuskaat, kardemom en peperoncino. Zo’n tablet mag je altijd voor mij meenemen, mocht je toevallig in Modica in Sicilië passeren.