Na wat niet anders omgeschreven kan worden als een klotenacht, pakten we onze valiezen om naar Augustów te vertrekken. Ik had door de schaafwonden op mijn linkerknie en linkerarm heel slecht geslapen. ‘s Ochtends was er een korstje op de wond op mijn elleboog gekomen, de wond op mijn knie was echter nog open en er had zich een prachtige blauwe plek rond de schaafwond gevormd. De pijn viel mee, maar de knie plooien was lastig omdat de huid rond de wonde dan heel hard trok. We maken ons een beetje zorgen om de wond aan de teen van mijn vriend, waaruit een geel wondvocht kwam, en hoopten dat dit incident onze reisplannen niet te hard door mekaar zou schudden.

Volgens onze oorspronkelijke planning wilden we om negen uur ‘s ochtends vertrekken, maar we kropen pas rond dat tijdstip uit bed en moesten dan nog naar de apotheker om ontsmettingsmiddel en pleisters. Daarna volgde nog een zoektocht langs een viertal winkels, voordat we in een Rossmann filiaal een schaartje vonden om de pleisters op de juiste grootte te kunnen knippen.

Eer we goed en wel onderweg waren, was het elf uur. We vertrokken op het juiste moment uit Gdańsk. Onze laatste koffer was nog niet ingeladen toen er een geweldig onweer losbarsttte. In de gietende regen gingen we onderweg naar het slot Marienburg van Malbork. Buiten dit bezoek stond er deze dag enkel de verplaatsing naar Augustów op het programma, een geluk bij een ongeluk want nu konden we onze wonden laten helen tijdens de lange autorit.

De Marienburg in Malbork is een kasteel van de ridders van de Duitse Orde. De bouw van het burchtcomplex begon in de 13de eeuw. De burcht is (u raadt het nooit) voor een groot deel verwoest tijdens de Tweede Wereldoorlog, maar werd bijna volledig gerestaureerd.

Als ik al vond dat Biskupin iets weg had van een pretpark, dan neem ik dit helemaal terug. Malbork was nog honderd keer erger. De straten op weg naar de burcht waren langs beide kanten bezaaid met kraampjes waar je fastfood, traditionele Poolse gerechten, plastieken middeleeuwse zwaarden, bijlen en kledij en prullaria in al vormen en kleuren kon kopen. Ongelooflijk. Malbork is duidelijk een populaire uitstap voor de Poolse bevolking. Er liepen tientallen in middeleeuwse kledij uitgedoste mensen rond waarmee je op de foto kon, er stond een springkasteel, je kon er het grootste legokasteel van Polen bekijken en er waren allerlei demonstraties. Enfin, te veel om op te noemen.

Voor ons was het ondertussen tijd voor het middagmaal. We wilden ons er snel vanaf maken door in zo’n fastfood tent een hamburger en pierogi te bestellen. Grote vergissing. Ik denk dat we die hamburger officieel de slechtste hamburger ter wereld kunnen noemen. Mijn vriend heeft er hoop en al drie hapjes van gegeten en toen besloten dat hij geen voedselvergiftiging wilde oplopen. Mijn pierogi was in één woord afschuwelijk. We hebben alles gewoon in de vuilbak gekieperd en zijn zo aan het bezoek begonnen.

Eens binnen in de burcht lieten we het hypercommerciële gedoe achter ons en wandelden (strompelden in mijn geval) we door het prachtige bouwwerk. We deden het zonder audioguide, want die was uitgeput op het moment dat wij aan de kassa stonden, maar dat was niet zo’n probleem. De vertrekken spraken voor zichzelf. Mooie gotische gewelven, schitterende muurschilderingen en een overdaad aan interessante gangen en vertrekken. Echt de moeite.

De meeste vertrekken waren gerestaureerd, alleen de Mariakerk toonde nog duidelijke sporen van de vernietiging. Op oude foto’s kon je zien wat een schitterend bouwwerk de kerk geweest moest zijn. Al wat er nu nog van overbleef, waren fragmenten van het beeldhouwwerk, enkele muurschilderingen, delen van de houten koorbanken en stukken van de prachtige vloermozaïek. Het was dramatisch.

Er liepen zoveel mensen in middeleeuwse kledij in de burcht rond dat we ons op den duur begonnen af te vragen of er een actie gaande was, waarbij iedereen die middeleeuwse kledij droeg gratis binnen mocht.

Nog een pluspunt voor Malbork: ze hadden er een eerstehulppost waar mijn vriend zijn geschonden teen kon laten verzorgen. De mevrouw van de eerste hulp, ontsmette de wonde opnieuw en deed een mooi verbandje rond de teen, waardoor mijn vriend de rest van de dag met een mummieteen rondliep.

Na ons mislukte middagmaal, aten we een vieruurtje in het restaurant van het kasteel zelf. Hier hadden we ‘s middags moeten komen eten! Doordat de keuken overbelast was, omdat er net een grote groep was aangekomen, konden we enkel desserts bestellen, maar dat vonden we niet erg. Liever dat men dit ons op voorhand zegt dan dat je eindeloos lang op je eten moet wachten. We bestelden allebei een appelcake. Ik de warme variant met een bolletje vanille-ijs. En daar hoorde natuurlijk een lekkere warme czekolada bij. Mijn geluksgevoel steeg meteen met een paar procent.

We hadden gepland rond vier uur in Malbork te vertrekken, omdat we nog een stevige rit van ongeveer vijf en een half uur voor de boeg hadden. Toen we echter ons hotel in Augustów op de gps ingaven, bleek dat we pas rond middernacht zouden aankomen. Ik geef toe dat Googlemaps de reistijden altijd een beetje te optimistisch inschat, maar een verschil in reistijd van tweeënhalf uur leek me er toch over.

Na een klein onderzoek bleek dat de ingebouwde gps in de wagen een hele omweg wilde maken en een zuidelijker route wilde volgen, terwijl er een weg was die in een rechte lijn naar het oosten, naar Augustów liep. We besloten de ingebouwde gps te negeren en de route die googlemaps voorstelde en die volgens mijn reisgids ook de korste was, te nemen. Olsztyn, dat we oorspronkelijk ook wilden bezoeken, schrapten we van de planning.

De rest van de reis kregen we regelmatig aanmaningen van de gps om zo snel mogelijk om te keren of toch zeker aan de volgende weg af te slaan. We negeerde deze aanmaningen en bleven mooi verder rijden op de 16 richting Augustów.

De weergoden waren ons alweer goed gezind. We waren nog maar een half uur weg uit Malbork, toen er een werkelijk fenomenaal onweer losbarstte dat ons de rest van de weg naar Augustów zou blijven vergezellen. De regen kwam met bakken tegelijkertijd uit de hemel vallen en door de spoorvorming op de weg, spatte het wagen soms bijna een meter hoog. We reden door een mooi bosgebied en zelfs in deze slechte weersomstandigheden konden de Polen het niet laten om ons voorbij te steken.

Tijdens een gat in het onweer hielden we halt bij een hotel/camping voor het avondeten. We waren ondertussen het merengebied in gereden en het hotel lag in the middle of nowhere aan een mooi meer. We werden vriendelijk onthaald in het Duits en aten er voor geen geld een soepje (ik) en een schnitzel met ananas en kaas (mijn vriend). We wandelden nog even tot aan het meer voor een foto en stapten toen weer in de wagen.

De nacht was ondertussen gevallen en de regen was weer in alle hevigheid losgebarsten. We zagen overal rondom ons bliksemflitsen de hemel oplichten. Op een gegeven moment riep mijn vriend: “kijk, daar springt iets”. We bogen ons alletwee wat dichter naar de voorruit toe en wat eerst wat vliegende blaadjes op het wegdek geleken hadden, bleken kleine kikkertjes te zijn die over de weg hupten. Kikkertjes niet groter dan een kootje van een duim. Honderden kikkertjes die de weg wilden oversteken tijdens de regenbui.

Hoe erg we het ook vonden, het was gewoon onmogelijk om die beestjes te ontwijken. Als je er één het leven redde, moest je een andere verpletteren. Ik heb in heel mijn leven nog nooit zoveel kikkertjes bijeen gezien. De hele weg leek vol van kleine springende creaturen,kilometers aan een stuk. En zo reden wij door de nacht tijdens een hels onweer terwijl we een spoor van platgereden kikkers achter lieten. Het was onvergetelijk. Frogger in real life.

Rond elf uur ‘s avonds kwamen we eindelijk aan in het hotel. We gingen direct naar de kamer die op het eerste zicht wat tegenviel. Hotel Warszawa mocht dan wel drie sterren hebben, die sloegen waarschijnlijk op al de extra faciliteiten die werden aangeboden (sauna, een mooi terras en bar, wellnessfacilities) en niet op de kamers.

We zaten op het gelijkvloers en hadden een klein terras, maar er waren geen gordijnen om de zon buiten te sluiten, tenzij je die paar crèmekleurige lapjes stof meetelde die niet eens groot genoeg waren om het ganse raam te bedekken. Er hing trouwens ook een muf geurtje in de kamer, dat we niet konden verdrijven door het raam open te zetten, want we zaten op het gelijkvloers en we hadden geen zin in ongenode gasten in onze kamer. Ook heel vreemd: over de matras was enkel een gewoon laken getrokken, geen matrasbeschermer en geen hoeslaken. Dat laken was dan ook nog eens te kort, waardoor boven en onderaan de matras gewoon bloot lag.

Maar goed, we waren heel moe door het slaapgebrek van de vorige nacht en kropen zonder veel gedoe in bed.