Na een lang en zenuwslopend proces zijn mijn lieve collega en haar man eindelijk terug in België met hun adoptiekindje uit Oeganda. Ondertussen is het kindje in kwestie al bijna twee jaar oud. Dinsdagavond zakten we met een groepje collega’s af naar hun tijdelijke woonst (mijn collega en haar man hebben er niet alleen een uitputtende adoptieprocedure opzitten, ze zijn ook nog eens aan het verbouwen).
Voor de rit naar Herne hadden we twee cambio’s ter onzer beschikking. Ik belandde in de cambio die mijn baas bestuurde. Een heel avontuur, zowaar, want mijn baas blijkt niet zo’n best chauffeur te zijn. Het aantal keren dat ik in de gordel gehangen heb door een bruusk stopmanoeuvre, was gewoon niet bij te houden. En starten op een helling was ook niet zijn sterkste punt. Bij het inrijden van de tunnels in Brussel ging hij daarom heel langzaam rijden op het stuk dat naar beneden ging, om er zeker van te zijn dat hij niet moest stoppen op de helling naar boven.
Enfin ja, we zijn heelhuids ter plekke geraakt, dat is het voornaamste. In Herne wachtte ons een feestelijk onthaal. Ik had een hoop cadeautjes van de verlanglijst gekocht en onze peuter deed ze één voor één open en speelde even met elk speelgoedje. Heel tof om te merken dat onze cadeautjes in de smaak vielen.
Op voorhand was ik een beetje bang dat het niet zou lukken om contact te maken met het adoptiekindje. Uiteindelijk was hij heel ziek toen mijn collega en haar man hem gingen ophalen in Oeganda en had hij in het begin wat hechtingsproblemen (heel normaal lijkt me dat). Ik wist ook niet zo goed hoe hij zou reageren op een bende luidruchtige collega’s. Maar kijk, wat een fijne verrassing: zo’n sociaal baasje. Hij heeft echt met iedereen gespeeld en toverde zo nu en dan een prachtige glimlach op zijn gezichtje. We waren allemaal enorm gecharmeerd.
Oja, we kregen ook nog eens zalig lekkere quiche te eten. Dat mijn plan om op de terugweg de trein te nemen in Edingen op dertig seconden na faalde (eigenlijk zag ik de terugrit met mijn baas aan het stuur niet echt zitten), vond ik niet eens zo erg. En de terugrit viel een pak beter mee dan de heenrit (die paar glazen schuimwijn maakten wellicht dat ik meer op mijn gemak was). Mijn baas dropte mij en een andere collega af in Brussel-Zuid en ik geraakte verder zonder problemen met de trein in Leuven.
Echt zo blij dat de grootste wens van mijn collega in vervulling is gegaan. Het is nu al duidelijk dat zij en haar man fantastische ouders zijn.
