Ik wil toch ook even een paar woordjes kwijt over de hele hetze rond Pascal Vyncke, de jongeling die senioren het internet heeft leren kennen. Persoonlijk ben ik ervan overtuigd dat hijzelf achter de reclamecampagne zit om Pascal Vyncke op het lijstje met grote Belgen te krijgen. Bovendien lijkt er nu ook wat controverse te bestaan rond het ontstaan van zijn seniorensite. Seniorennet.be zou namelijk afgekeken zijn van een eerder initiatief. Wat er ook van zij, ik heb er toch eens smakelijk mee kunnen lachen.

Als Pascal Vyncke zichzelf in de kijker wilde werken, dan is hij daar zeer goed in geslaagd. Veel en gratis reclame voor zichzelf en zijn site. Welke 19-jarige droomt daar niet van? Het enige wat mij stoort, is dat hij zo slordig te werk is gegaan. Komaan zeg, als informaticus in spé denk je toch wel even na voordat je dit soort mailtjes verstuurt vanaf je eigen pc thuis! Er zijn toch manieren genoeg om anoniem een mailtje te versturen? Desnoods ga je naar een cybercafé. Als je de boel probeert te belazeren, doe het dan ook goed, he! Hij moet nog veel leren, ons Pascalleke. 😉 Maar toch een goeie grap.

Het blijft een speciaal volkje. 😉

Daarnet nog eens naar de film geweest. We wilden Kingdom of Heaven zien (je weet wel, de kruistochten gezien door de ogen van ex-elfje Orlando Bloom, wiens natuurlijke haarkleur hem honderd keer beter staat dan die blonde pruik). Maar helaas zat de zaal al vol tegen dat wij aan de kassa’s stonden. Dus werd het Hostage met Bruce Willis. Kinsey hadden we al gezien, De indringer ook en mijn vriend wilde niet naar Million Dollar Baby gaan kijken. Ik denk dat hij boksende vrouwen niet sexy vindt. 😉

Hostage bleek dus een uitstekende keuze zijn. Ok, je voelt het happy end al van verre aankomen (en neen, hiermee verklap ik echt niks), maar Bruce slaagt weer met verve in het neerzetten van de stoere actieheld met het peperkoeken hartje. Een go-with-the-flow film, lekker veel pangpang en boemboem en de good guys winnen. Meer hoeft dat soms echt niet te zijn.

Moraal van het verhaal: boekhouden heeft de toekomst!

Slaapwel!

Enkele sfeerbeelden van het kussengevecht.

Spijtig genoeg waren mijn vriend en ik te laat om aan de actie zelf deel te nemen. Zoals jullie op de foto’s kunnen zien was er veel meer volk dan kussens. Heel erg jammer, want nu had ik eens een goed excuus om op mijn medemens te kloppen. 😉

Ik lees op verschillende plaatsen dat er maar liefst 4000 kussens verdeeld zijn en dat er daar bovenop nog eens 2000 toeschouwers waren. Ok, misschien zijn er een aantal mensen kussens komen halen en zijn die vlak daarna opnieuw vertrokken, maar toen wij rond 21.00u op het Ladeuzeplein aankwamen, waren er veel meer mensen zónder dan mét kussen te bespeuren. En ik heb wel veel kussens gezien, maar vierduizend, ik twijfel er eerlijk gezegd een beetje aan…

Door een zelfmoordaanslag in Irak. En dan zijn we weer even blij dat de ernstigste problemen in ons Belgenlandje zich beperken tot de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde.

Link naar CNN.
Link naar de Standaard.

Plastisch uitgebeeld op Flickr door deze kleurrijke gummiebeertjes.

(Via boingboing.)

Ging ik naar de cinema (olé, ola). En wat ik daar zag heeft me blij gemaakt. Ja wat ik daar zag, heeft mij diep geraakt… En wat zijn wij daar gaan zien, zeer geliefde lezers? ….

Kinsey! Een film over het leven en dan vooral het werk van Alfred Kinsey, een Amerikaanse bioloog die door zijn op het einde van de jaren veertig gepubliceerde boeken over seksualiteit heel puriteins Amerika op zijn kop zette. Ik vond het een behoorlijk goeie film (hoe kan het ook anders, met zo’n onderwerp 😉 ) met sterke vertolkingen van zowel Liam Neeson (als professor Kinsey) als Laura Linney (als zijn liefhebbende en behoorlijk ruimdenkende vrouw).

De film heeft mij een beetje aan het denken gezet. Wat een geluk dat we nu, meer dan een halve eeuw later, een vrijere kijk op seksualiteit hebben. Hoewel seks voor sommigen nog steeds niet volledig de taboesfeer verlaten heeft, maakt men kinderen gelukkig niet meer wijs dat masturbatie een doodzonde is. En wie gaat er tegenwoordig nog maagdelijk het huwelijk in? Ook voor seks geldt, al doende leert men. En oefening baart kunst. 😉

Na de film zijn we dan met vrienden nog iets gaan drinken op ons appartementje, alwaar wij onder het genot van een lekkere cocktail nog wat hebben zitten filosoferen over de film, het leven en computers (tja, nerds, he).

En toen we dan eindelijk (veel te laat) in ons bedje lagen, konden we de nagedachtenis van professor Kinsey toch geen oneer aandoen, nietwaar? 😉

Toen ik daarstraks op de trein naar huis zat, vol ongeduld uitkijkend naar een bijslaap-weekend, bleef onze trein langer dan normaal stilstaan in het station van Schaarbeek. En dat is meestal geen goed teken… Nu dus ook niet. Na een tiental minuutjes stilstaan riep de treinconducteur het “goeie” nieuws af: een ongeval in Sint-Truiden, waardoor onze trein omgeleid moest worden via Vilvoorden en ongeveer een half uur later in Leuven zou aankomen. Nu, ik snap niet goed waarom die trein over Vilvoorde omgeleid moet worden als er in Sint-Truiden een ongeluk gebeurt, maar wie ben ik om aan de professionaliteit en goeie intenties van de NMBS-verkeersleiding te twijfelen?

Maar eigenlijk wilde ik het helemaal niet over treinproblemen hebben. Ik was niet echt gehaast om op tijd in Leuven te zijn en ik had een boekje van Salman Rushdie bij om mij bezig te houden, dus mij maakte die vertraging niet zoveel uit. Het viel me alleen op hoe iedereen nog geen seconde na de mededeling van de conducteur naar zijn of haar gsm greep en druk begon te bellen of sms’en met het thuisfront. Toch ongelooflijk hoe snel dat kleine toestelletje ingeburgerd geraakt is. Iets meer dan tien jaar geleden zouden al die forenzen met vertraging gewoon knarsetandend hun lot hebben moeten ondergaan zonder ook maar iemand op de hoogte te kunnen brengen. (De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik zelf ook lang weigerachtig stond ten opzichte van de gsm. Vooral het aspect “altijd bereikbaar zijn” schrok mij af.)

Enfin, ik kijk al uit naar de dag waarop al de treinen met een internetconnectie uitgerust zullen zijn. 😉

Gisteren ben ik iets gaan eten met een goeie vriendin van mij die, net als ik, ook geen afscheid van het studentenleven kan nemen. En al gauw zaten we onder het genot van een overheerlijke paëlla en een goed glas sangria jeugdherinneringen op te halen.

Bleek dat mijn vriendin een behoorlijk onstuimige pubertijd beleefd heeft en eigenlijk een beetje een crimineeltje in de dop was. Dit in tegenstelling tot mezelf die tot mijn achttiende eigenlijk een modelkind was. Enfin, je kent het soort wel: braaf opletten in de klas, altijd goeie punten, niet drinken, niet roken, niet geïnteresseerd in de jongens,…

En toen begon ik aan de unief te studeren en toen was het allemaal om zeep. 😉 (Gelukkig rook ik nog steeds niet, een bijzonder wijze beslissing, vind ik zelf.) Met mijn vriendin is het gelukkig allemaal goed gekomen. 😉

Als die geen pakkende AIDS-campagne is, dan weet ik het ook niet meer…

Voor hem en voor haar.

PS: Ik ben zelf een schorpioen.. 😉