Op mijn eigen werk. Zo voel ik mij momenteel een beetje. Tussen de examens door, toch nog eens goeiendag gaan zeggen, wat mails beantwoorden een vergaderinkje meepikken en hup weer een paar dagen verlof voor het volgende examen. Gelukkig zijn ze hier op het werk flexibiel en kan ik mijn taken grotendeels zelf inplannen.
Ik hoop alleen dat ik straks mijn ogen zal kunnen open houden op de vergadering over archivering (spannend!).
De resultaten van de autopsie zijn bekend. En ze geven Terri’s echtgenoot gelijk over de gehele lijn. De schade die de hersenen opgelopen hadden, was inderdaad onomkeerbaar. Geen enkele vorm van therapie of revalidatie zou haar toestand hebben kunnen verbeteren.
Hopelijk betekent dit nieuws nu het definitieve einde van deze droevige saga.
De jury heeft een conclusie bereikt. Benieuwd wat het verdict zal zijn…
UPDATE: Ik heb net live naar het voorlezen van het verdict geluisterd op de BBCnews-site. NOT GUILTY over de hele lijn. Een te verwachten uitspraak, want het bewijsmateriaal aangevoerd in deze zaak was op zijn zachts gezegd aan de zwakke kant.
Daarstraks nog eens in de Alma gaan eten. Tijdens mijn studententijd bracht ik bijna dagelijks een bezoek aan de Alma (koken was en is nog steeds niet zo aan mij besteed). En geloof mij, op den duur ben je die schotels echt wel beu gegeten.
Na ons afstuderen zijn we nog een tijdje verder blijven eten in de Alma. De Alma was nu eenmaal vlakbij en op een klein uurtje had je er gegeten (ideaal voor mensen met een drukke agenda). Maar als je niet meer op het zakgeld van een student moet overleven, krijg je al snel de neiging om een lekkerder en beter restaurant op te zoeken. Vandaar dat onze bezoekjes aan de Alma echte rariteiten geworden zijn.
Maar vandaag had ik er nog eens zin in. Het menu was nog steeds hetzelfde, alleen de studenten waren precies jonger geworden. 😉 En overal rondom mij gepraat over examens en blokken. Ik voelde mij direct terug thuis. 😉
Ik heb net op de valreep de eerste vijf symfonieën van Beethoven gedownload van de BBC-site. Een tof initiatief om klassieke muziek voor iedereen beschikbaar te stellen. Voor herhaling vatbaar, wat mij betreft.
De Franse journaliste Florence Aubenas is vrijgelaten. Ze zou momenteel op weg naar Frankrijk zijn. De Iraakse gids die samen met haar ontvoerd werd, is ook vrijgelaten. Vijf maanden heeft hun beproeving geduurd.
Eindelijk nog eens een sprankeltje goed nieuws uit Irak.
Vandaag was het een hektische dag. Deze ochtend examen gehad van het grootste vak van dit academiejaar en deze namiddag hebben we dan eindelijk na veel vijven en zessen de go/ no go meeting van ons project gehad.
Het examen ging maar zozo. Ik vond het niet zo gemakkelijk (ofwel had ik niet genoeg tijd genomen om alles erin te pompen, dat kan ook wel zijn) en ik had wat te weinig tijd om over alles goed na te denken (die rottige meerkeuzevragen!). Maar ik hoop er wel op door te zijn. Positief denken! ‘t Is het eerste examen in de reeks, dus er volgen er nog…
Enfin, ik en universitaire examens, dat is meestal last minute blokwerk tot in de vroege uurtjes. En ja, vandaag was het niet anders. Na het examen moest ik me dan ,haast je rep je, naar de trein begeven om op tijd in Brussel te zijn voor de go/ no go meeting. Hup een nalu-drankje en off we go.
Gelukkig viel de go/ no go meeting erg goed mee. Ik zal jullie en mezelf de lijdensweg van dit project besparen, het volstaat te zeggen dat we onze oorspronkelijke planning met een maand of drie overschreden hebben. Tja, klant is koning, in de IT is dat toch een zeer rekbaar begrip. En die vermaledijde go/ no go meeting werd maar uitgesteld omdat er steeds nieuwe lijken uit de kast vielen.
Maar vandaag hebben we dus officieel een go gekregen! Nu kunnen we eindelijk in productie gaan en eens iets nuttigs doen!
En nu ga ik straks naar een leuke hersenloze film om dat te vieren!
En nog modieus ook. 😉
‘t Is met wat met al die baby’s, peuters en kleuters in onze omgeving. De ene wil maar niet leren lopen, de andere heeft last van allergiën allerhande en moet altijd een ademhalingsmasker in de buurt hebben en nog een andere pasgeborene wil niet langer dan één uur aan een stuk slapen. Een aantal ouders hebben al meer ziekenhuizen van binnen gezien dan hen lief is. Overgeven, koorts maken, virussen, infecties, you name it, they’ve got it. Neurologische onderzoeken omdat het kind zich te traag ontwikkelt. Bezoekjes aan de kinesist om de beweeglijkheid te stimuleren. Aiaiai, miserie.
En wat denkt mijn egoïstische ik dan: ben ik blij dat ik geen kinderen heb! Het enige waar ik over hoef te klagen is te veel (of te weinig) werk, mijn drukke bestaan en vervelende examens alhier en aldaar. I’m so lucky. 
Nu nog misdaden helpen voorkomen…