Ik heb net op de valreep de eerste vijf symfonieën van Beethoven gedownload van de BBC-site. Een tof initiatief om klassieke muziek voor iedereen beschikbaar te stellen. Voor herhaling vatbaar, wat mij betreft.

De Franse journaliste Florence Aubenas is vrijgelaten. Ze zou momenteel op weg naar Frankrijk zijn. De Iraakse gids die samen met haar ontvoerd werd, is ook vrijgelaten. Vijf maanden heeft hun beproeving geduurd.

Eindelijk nog eens een sprankeltje goed nieuws uit Irak.

Vandaag was het een hektische dag. Deze ochtend examen gehad van het grootste vak van dit academiejaar en deze namiddag hebben we dan eindelijk na veel vijven en zessen de go/ no go meeting van ons project gehad.

Het examen ging maar zozo. Ik vond het niet zo gemakkelijk (ofwel had ik niet genoeg tijd genomen om alles erin te pompen, dat kan ook wel zijn) en ik had wat te weinig tijd om over alles goed na te denken (die rottige meerkeuzevragen!). Maar ik hoop er wel op door te zijn. Positief denken! ‘t Is het eerste examen in de reeks, dus er volgen er nog…

Enfin, ik en universitaire examens, dat is meestal last minute blokwerk tot in de vroege uurtjes. En ja, vandaag was het niet anders. Na het examen moest ik me dan ,haast je rep je, naar de trein begeven om op tijd in Brussel te zijn voor de go/ no go meeting. Hup een nalu-drankje en off we go.

Gelukkig viel de go/ no go meeting erg goed mee. Ik zal jullie en mezelf de lijdensweg van dit project besparen, het volstaat te zeggen dat we onze oorspronkelijke planning met een maand of drie overschreden hebben. Tja, klant is koning, in de IT is dat toch een zeer rekbaar begrip. En die vermaledijde go/ no go meeting werd maar uitgesteld omdat er steeds nieuwe lijken uit de kast vielen.

Maar vandaag hebben we dus officieel een go gekregen! Nu kunnen we eindelijk in productie gaan en eens iets nuttigs doen!

En nu ga ik straks naar een leuke hersenloze film om dat te vieren!

En nog modieus ook. 😉

‘t Is met wat met al die baby’s, peuters en kleuters in onze omgeving. De ene wil maar niet leren lopen, de andere heeft last van allergiën allerhande en moet altijd een ademhalingsmasker in de buurt hebben en nog een andere pasgeborene wil niet langer dan één uur aan een stuk slapen. Een aantal ouders hebben al meer ziekenhuizen van binnen gezien dan hen lief is. Overgeven, koorts maken, virussen, infecties, you name it, they’ve got it. Neurologische onderzoeken omdat het kind zich te traag ontwikkelt. Bezoekjes aan de kinesist om de beweeglijkheid te stimuleren. Aiaiai, miserie.

En wat denkt mijn egoïstische ik dan: ben ik blij dat ik geen kinderen heb! Het enige waar ik over hoef te klagen is te veel (of te weinig) werk, mijn drukke bestaan en vervelende examens alhier en aldaar. I’m so lucky.

Uitsmijter in de Standaard

Nu nog misdaden helpen voorkomen…

Onderstaand berichtje kreeg ik enkele minuten geleden in mijn Gmail inbox:

I have gotten the word from Gmail’s Product Manager that my service is no longer tolerable. At midnight PDT June 7th, 2005, this service was disabled. I would like to extend my sincere thanks to all who contributed to this service. Your generosity helped out a vast number of people and for that you should be proud.

The gmail spooler email account is now deactivated and any mail sent to it will bounce. If you have any questions or comments, please feel free to drop me a line: email@isnoop.net

Did you know there was more to this site than just a Gmail invite spooler? Check out some of the other fancy tools and toys I’ve whipped up.
–Ian “isnoop” Anthony

Het heeft al bij al nog redelijk lang geduurd. Spijtig, want nu kan ik mijn overschot aan Gmail-invites aan niemand meer kwijt. ‘k Vond het anders wel leuk om van wildvreemde mensen aan de andere kant van de wereld een bedankje te krijgen omdat ik hen aan een Gmail-account geholpen had.

Anyway, moest er nog een zielige sterveling op deze aardkloot rondlopen mét internetverbinding, maar zónder Gmail-account. Ik help u gaarne uit de nood.

Mijn vriend heeft me net mijn puntjes van Italiaans doorgebeld. En ik ben erdoor! Net één procentje te weinig om 90 te halen. Oh well, who cares. Ik mag naar het tweede jaar. Hoera!

Nu alleen nog wat proberen te letten op de Franse woorden die ik hier en daar tussen mijn Italiaans smijt. Raar eigenlijk, want ik spreek nog zelden Frans. Misschien komt dit doordat Frans en Italiaans nogal nauw verwant zijn en Frans de eerste vreemde taal is die in geleerd heb.

Of toch een klein beetje. 😉 Daarnet werd mijn blokverlof even onderbroken door een telefoontje van mijn werk. Ze belden met een redelijk stomme vraag, maar toch goed om weten dat ze mij niet kunnen missen (kuch kuch). 😉 ‘k Had natuurlijk niet mogen zeggen dat ik nog steeds bereikbaar was…

Over inventieve smokkelpraktijken gesproken…