Het conflict tussen Israël en de Hezbollah (en bij uitbreiding gans Libanon) is zwaar aan het escaleren. En wie is, zoals altijd, het belangrijkste slachtoffer van deze uitbarsting van geweld? De gewone mens op wiens dak per ongeluk een bom neerkomt.

Hopelijk kan er onder druk van de internationale gemeenschap zo snel mogelijk een wapenstilstand bekomen worden, want dit soort situaties hebben de neiging van kwaad naar erger te gaan, vooral in een toch niet echt stabiel te noemen regio als het Midden-Oosten. Ik houd mijn hart vast. (En ik houd mijn hart nog harder vast als ik bedenk dat de internationale gemeenschap al jaren alleen maar een beetje “foei Israël” roept en ondertussen de zaak maar op zijn beloop laat.)

Terrasje. Check.
Cocktail. Check.
Sexy gezelschap. Check.
Schitterend zomerweer. Check.

Meer moet dat niet zijn.

Pro’s:
– Leukere terrasjes in de buurt.
– De nabijheid van de Grote Markt, die toch net iets groter is dan Leuvense Grote Markt. Japanse toeristen, massa’s Japanse toeristen, met fototoestel, handschoentjes (voor de vrouwen) en paraplu’s om zich tegen de zon te beschermen. Ik ben dol op Japanse toeristen!
– In een straal van tweehonderd meter zijn er zeker twintig chocolatiers. Die helaas bijna allemaal even duur zijn.
– Een Haägen-Dazs ijszaak vlakbij. (En ja, ik besef maar al te goed dat 2.60 euro voor een bolletje ijs belachelijk is.)
– Meer sociaal contact met mijn collega’s.
– Mooiere ontspanningsruimten.
– Een chiller en dus is er eindelijk gratis water, het ganse jaar door.

Con’s:
– De Nieuwstraat is verder. Ik mis de INNO en mijn favoriete kaartenwinkeltje.
– Té veel sociaal contact met je collega’s is soms ook niet alles. Ik ben nogal snel afgeleid.
– Minder privacy.
– Een kleinere bureautafel == minder ruimte voor mijn rommel.
– Tien minuten langer sporen per dag.
– Minder toiletten (toiletten zijn een levensnoodzaak!).
– Brussel Centraal kan niet tippen aan Brussel Noord, met zijn gigantische aanbod aan broodjeszaken, die naast broodjes ook slaatjes, chocomousses, fruitsla, vers geperst fruitsap en ja, zelfs sushi aanbieden. Centraal Station heeft nog niet eens een Panos. Centraal Station is bovendien een geweldig ongezellig station. Brr.
– Het bedrijfsrestaurant heeft minder keuze en is kwalitatief minder hoogstaand dan het vorige.

Edit: Was ik toch helemaal die veel te koude airco vergeten bij de con’s te zetten, zeker?

Conclusie: alles heeft zo zijn voor- en nadelen, maar het is verbazingwekkend hoe snel een mens zich aanpast aan een nieuwe situatie. Nog een maandje of zo en ik zal me hier helemaal thuisvoelen.

Ze points of ze jury zijn binnen. En ‘t mag gezegd, ze vallen beter mee dan verwacht. Er is zelfs stiekem een achttien tussen geslopen. Hoe die daar geraakt is, ik heb geen idee. Nu, mijn doelstelling om op alle vakken van deze zittijd erdoor te zijn, is ruimschoots behaald. Dus ik ben tevreden.

Bush en de zijnen hebben beloofd niet meer hun gat te vegen aan de Conventie van Genève.

Woorden schieten tekort. Gruwelijk.

Gisteren zijn we helemaal naar Oostrozebeke (ergens in verwegland) gereden om het parket voor onze slaapkamers te kiezen. Na een paar telefoontjes met de meneer-van-het-parket, hebben we uit pure ellende een afspraak gemaakt om het parket met eigen ogen te aanschouwen. Noch mijn vriend, noch ikzelf slaagden erin hem te verstaan aan de telefoon. Zelfs na vier keren beleefd gevraagd te hebben: “Excuseer meneer, wat zei u? Kan u dat nog eens herhalen?”, slaagde hij er niet in verstaanbaar Nederlands te produceren.

Toen we de meneer-van-het-parket gisteren dan in ‘t echt zagen, verging het ons niet veel beter. We moesten ons nog steeds tot het uiterste inspannen om hem te verstaan. Nu moet ik zeggen dat ik wel een goed taalgevoel heb en meestal kan ik veel afleiden uit de context. Maar van het Westvlaams gebrabbel van de meneer verstond ik weinig tot niks. Al een geluk dat hij de verschillende soorten parket kon aanwijzen en de prijzen op een papiertje schreef.

Uiteindelijk hebben we naar ieders tevredenheid een mooi kleurtje gekozen. En heeft de meneer-van-het-parket ons gerustgesteld dat die vertragingen aan de bouw heel normaal waren: “Ha ja, jullie laten dat appartement bouwen door X, ha ja, die zijn altijd te laat.” (Maar dan in één of ander nauwelijks verstaanbaar dialect.)

Hamai, vermoeiend, zo’n taalbarrière.

Vanmiddag zijn we ter ere van de Vlaamsche Feestdag iets gaan eten in de Zuiderse Zoen aan de Zoete Waters in Oud-Heverlee. Om onze tomaat garnaal wat te laten zakken, hebben we daarna een wandelingetje gemaakt langs de vijvers. En zo zijn we midden in het groen op een zeer charmant kapelletje gestoten, prachtig gerestaureerd met geld verzameld door de vrienden van de kapel O.L.V. van Steenbergen en Erfgoed Vlaanderen.

Een fotootje:

Mijn vriend is hier aan de grote schoonmaak begonnen. Actie nummer 1: het leegmaken van de boekenkast. Stápels oude cursussen zijn daaruit gekomen. Van vakken waarvan ik me nog amper kan herinneren dat ik die vroeger ooit gestudeerd heb, laat staan dat ik mij nog een letter kan herinneren van wat erin staat.

Veel hopen papier hebben we gewoon weggegooid. Want wat ben ik nog met kopies van oefenzittingen (tja, ‘k was niet zo’n ijverig studentje in mijn jonge jaren) en examenvragen uit de jaren stilletjes? Soms stoot je nog op leuke vondsten. Foto’s die ergens tussen gesukkeld zijn, uitgeleende notities die nooit terug bezorgd werden aan de vriendelijke uitlener (en die die beslist nooit gemist heeft) en een prachtige Tabel van Mendeljev in kleur. Onze stapel oud papier groeit hier zienderogen.

Het eerste wat me door het hoofd schoot bij het horen van dit nieuws was: opgeruimd staat netjes. Hoewel ik sympathiseer met de Tsjetsjeense zaak, vallen de gruwelijkheden die deze man gepleegd heeft/heeft laten plegen nooit, jamais, never ever goed te praten.