Nu heb ik me toch iets verslavends ontdekt.

Een paar dingetjes die ik zonet uit mijn muis geschud heb:
pyramides
sneeuw
bergjes

Alleen jammer dat het zo’n tijdsrovend spelletje is…

Surf om een antwoord op deze vraag te krijgen naar de blog van lvb. Mijn bescheiden blogje is vanaf nu ook lokaliseerbaar. 😉

Iedereen heeft er wel een paar…

Gisteren was het mijn dagje niet. Mijn humeur schommelde zo ergens rond het nulpunt ten gevolge van een niet zo gelukkige combinatie van slaapgebrek en hormonale schommelingen ten gevolge van de opkomende rode vloed. En dan begin ik last te krijgen van gedachten als “Is dit het nu?”, “Is dit het levan dat ik mij als kind wenste?”, “Heb ik wel de juiste keuzes gemaak?”

Ik veronderstel dat ieder mens wel eens zulke gedachten heeft. Maar toch, soms zou ik graag de deur van mijn huidige bestaan achter mij dicht trekken, mijn rugzak nemen, de wijde wereld intrekken en zeggen: “Salut en de kost, tot nooit meer, ik begin een nieuw leven ver van hier.” Maar dan zou ik het allerbelangrijkste in mijn leven moeten achterlaten: mijn grote liefde. De enige persoon op de hele wereld die mij door en door kent. En dan besef ik weer hoe goed ik het hier heb. En dus blijf ik maar. 😉

Ik ben er vrij zeker van dat dit niet alleen geldt voor Amerikaanse tieners. 😉 Hihi. Nuja, dit artikel is maar weer eens een treffende illustratie van het gestaag zakkende niveau van kwaliteitskrant De Standaard.

Tijd voor een rondje reclame maken voor comic-auteurs die het waard zijn!
Klik allemaal als de bliksem op deze link (yes! I’m talking to you!) en laat jullie meevoeren in het prettig gestoorde, maar soms toch ook heel serieuze wereldje van een bende jonge meiden. Geweldige tekenstijl, leuke personages en absoluut verslavend. Gaat dat zien!

Deze foto’s zijn het resultaat van een wandelingetje tijdens mijn middagpauze in Brussel. Ik vond ze wel geslaagd.

Trash people veroveren de Brusselse Grote Markt

Een kunstwerk van de Duitse kunstenaar HA Schult

BBC-news link.
VRT-nieuws link.

En laat ik het dan vaak niet eens geweest zijn met zijn standpunten, de dood van Karol Wojtyla laat me toch niet onberoerd. Als mens en als paus heeft hij ongetwijfeld zijn stempel op de geschiedenis van de twintigste eeuw gedrukt.

En hoe kunnen we hem beter gedenken dan door een caipirinha te drinken ter zijner ere? Niet dat hij het nodig heeft, want zijn bedje in de hemel staat ongetwijfeld al klaar.

Meert transparante fun.

Maar toch niet tijdens de werkuren!! Nochtans was het daarnet bijna zover. Ik zit momenteel alleen op mijn bureau, want mijn collega heeft een dagje vrijaf. En bij het lezen van een (redelijk saai) artikel begon ik zowaar te knikkebollen. Mijn goede voornemens om elke dag op een deftig uur (lees vóór middernacht) in bed te liggen om zo wat te kunnen recupereren van de Romereis heb ik welgeteld twee dagen kunnen volhouden.

Gisteren ben ik naar een spelavond met wat vrienden geweest en aan het eind van de avond werd daar de wodkafles boven gehaald. En ja, als de drank is in de vrouw,… 😉 ‘t Is dus te laat geworden. (Maar ‘k heb wel gewonnen met Machiavelli en ‘t was de eerste keer dat ik dat speelde!) Laat ons het erop houden dat ik in een behoorlijk vrolijke stemming was toen ik naast mijn vriend in bed kroop (die er weer ongelooflijk sexy uit zag) en tja, wie gaat er dan al direct slapen? …