Vandaag hebben we portretten getekend, maar daar wil ik het niet over hebben (wegens het portretrecht kan ik toch geen foto van die tekeningen online zetten).

Tijdens de pauze ben ik in gesprek geraakt met mijn medestudentje L en dit gesprek heeft een gevoelige snaar geraakt. Het gesprek was onschuldig genoeg begonnen: over gestolen fietsen en fratsen tijdens de studententijd (o.a. van L’s kinderen). En ja, toen vroeg ik natuurlijk hoeveel kinderen L had en wat ze juist deden. Vier kinderen waarvan er twee hun universitaire carrière al beëindigd hadden en er twee nog in het middelbaar zaten.

Dus ik (nietsvermoedend): “Goh, da’s wel een groot leeftijdsverschil tussen de twee oudsten en de twee jongsten.” Waarop L het verhaal vertelt van haar derde kindje, vijf maanden oud toen het aan wiegendood stierf. En de twee miskramen die ze daarna had gekregen en het zwarte gat waarin ze na de dood van haar kindje (gestorven de dag na het doopsel) gevallen was.

En toen besefte ik maar weer eens dat ik weinig redenen tot klagen heb. Dat ik, buiten de gezondheidstoestand van mijn moeder, van de meeste grote tegenslagen gespaard ben gebleven. Nog nooit is er iemand in mijn naaste omgeving overleden en alhoewel ik natuurlijk besef dat niemand het eeuwige leven heeft, hoop ik dat dit nog een tijd zo mag blijven.

Ja, de kerstlichtjes duiken al overal op in het straatbeeld. En toegegeven, ik vind al die lichtjes best wel gezellig, maar deze mensen overdrijven toch…

Nu enkel nog de Senaat overtuigen en holebi-ouders kunnen eindelijk aanspraak maken op dezelfde rechten (en plichten) als andere adoptie-ouders.

Heb jij al een rood lintje?

De daad bij het woord gevoegd en mij eens goed gaan bezatten. Als opwarmertje zijn we eerst twee uurtjes gaan schaatsen. Lang geleden dat ik nog eens op het ijs gestaan had en dat was eraan te merken: het eerste kwartier kwam ik al wankelend door. Maar daarna ging het beter. Zelfs het overzetten in de bocht lukte (een beetje). En op het einde van de schaatsbeurt had ik al genoeg zelfvertrouwen om mijn vriendje achterna te zitten. Niet dat ik ook maar een schijn van kans maakte om hem in te halen, want hij is echt wel een natuurtalent op de schaatsen.

Het schaatsen was eigenlijk bedoeld als activiteit voor de mensen van mijn irc-kanaaltje. Helaas was de opkomst nogal mager. Vijf personen, niet echt een succes. Maar de afwezigen hadden ongelijk. Lang geleden dat ik mij nog zo goed geamuseerd heb. Tijdens het schaatsen heb ik ook mijn hart een beetje kunnen uitstorten bij mijn goede vriend G. G en ik zijn verwante zielen, al zijn we het eigenlijk nooit ergens over eens. Een zalige paradox.

En eerlijk is eerlijk, mijn vriendje ziet er geweldig sexy uit op schaatsen en kussen met rooie neuzen van de kou, het heeft wel iets. Mijn humeurbarometer is er zeker en vast door gestegen.

Na het schaatsen zijn we (wat hadden jullie gedacht?) nog iets gaan drinken. Onze eerste keuze was dewerf (mmm, warme chocomelk!). Helaas was het zo druk in dewerf dat er zelfs mensen buiten op het terras zaten. En sorry, het is écht geen terrasjesweer meer. Mijn tenen zouden er beslist vanaf vriezen.

We zijn dan maar uitgeweken naar de Barcode in de Muntstraat. Daar was nog wel een plekje voor vijf verkleumde schaatsers. En toen begon het drinkgelag. De rest laat ik over aan jullie verbeelding. 😉

Goh, ik denk dat ik dringend eens naar Gent moet om dit etablissement uit te proberen…

Niets zo goed om wat opgekropte frustratie weg te werken als een partijtje squash. Keihard meppen.

Het ziet ernaar uit dat de Belgacom ballon bij Brussel Noord vroegtijdig de geest gegeven heeft. Gelukkig heb ik een tweetal jaar geleden het genoegen gehad een vlucht (nuja) met deze ballon te mogen maken. De Belgacom ballon zal dan ook in mijn gedachten blijven voortleven als een stille blauwe vriend die een fantastisch uitzicht bood.

In memoriam.

Net terug van een bezoekje aan de Abdij van ‘t Park. De namiddag stond in het teken van het pas gerestaureerde glaspaneel van Jan de Caumont. Dit glaspaneel werd teruggevonden door een restaurateur bij een Engelse antiquair en werd vorig jaar teruggekocht door de vrienden van de abdij.

Sinds mijn eerste bezoek aan de abdij, twee jaar geleden op Open Monumentendag, ben ik een overtuigde vriend van de abdij. Dit prachtig stuk erfgoed op enkele stappen van het centrum van Leuven moet zeker bewaard blijven voor het nageslacht. En als ik daaraan een steentje kan bijdragen door ocharme 15 euro lidgeld per jaar te betalen en wat kerstkaarten te kopen, dan doe ik dat graag.

Het was wel opvallend dat mijn vriend en ik zowat de enige twintigers in het gezelschap waren. Het merendeel van de vrienden van de Abdij bestaat uit grijzende gepensioneerden met een voorliefde voor religieuze kunst. We vielen wel op tussen dit publiek: twee mensen die nog al hun haar hadden en geen spoortje grijs vertoonden. Jammer dat niet meer jonge mensen zich interesseren voor het behoud van ons cultureel erfgoed. Misschien zijn jongeren zich gewoon niet bewust van de problemen rond het beheer en behoud van erfgoed en dan specifiek religieuze kunst? Of misschien hebben ze het gewoon te druk? Wie zal het zeggen?

Het programma van de feestelijke inhuldiging van het glasraam bestond uit een heel interessante voordracht over het productieproces van zo’n glasraam en twee keer een half uur gitaarspel. Ik moet ook beslist even reclame maken voor trio 18, een gitaartrio bestaande uit Freddy Duffeleer, Eddy Peremans en Hilde Raeymaekers. Drie voortreffelijke muzikanten die duidelijk met plezier spelen. Vooral het stuk opgevoerd met twee personen op één gitaar kon op hartelijk gelach uit de zaal rekenen. Schitterende muziek, geweldige muzikanten mét gevoel voor humor. Een gouden combinatie.

Na het optreden en de voordracht kregen we dan eindelijk het glaspaneel zelf te zien. Het paneel was erg mooi gerestaureerd. Enkel als je van dichtbij keek, kon je de plekken zien waar de scherven met hars aan mekaar bevestigd waren (een omkeerbaar proces). Hopelijk lukt het om in de toekomst meer panelen terug te halen naar de abdij van ‘t Park. Zo’n glasraam komt pas ten volle tot zijn recht op de plaats waarvoor het oorspronkelijk bedoeld was.

En waar zitten wij? Ergens tussen Grobbendonk en Leuven, dodelijk vermoeid en met een pijnlijk hoofd van vier uur kwissen voor het goede doel (lees: voor het wielerclubje van de broer van mijn vriend). Nu, al goed dat we heelhuids thuis geraakt zijn. Alleen jammer dat we nu keihard stinken naar de rook. Bah bah bah. En nog douchen voordat ik in bed kruip, zie ik niet meer zitten. Het zal nu al afzien worden, morgen in de tekenles.