Kerygma heeft een nieuwe layout. Zeer geslaagd, vind ik persoonlijk. En zo word ik meteen herinnerd aan mijn goeie voornemens van het begin van het jaar. En ja, u ziet het goed, nog steeds geen flashy nieuwe layout te bespeuren op Yet Another Blog. Ik modder gezellig verder aan in de standaard template van Blogger.

En wat voer ik aan ter mijner verdediging? Gebrek aan tijd, natuurlijk. (That was easy.) Gisteren gehold van het werk naar een afspraakje om vijf uur met mijn begeleider, die allerlei zeer nuttige tips voor mijn paper gegeven heeft. ‘t Was allemaal heel goed, maar het kon nog veel beter. En hup ellenlange lijst veranderingen op mijn bord. Daarna gehold naar de Italiaanse les. Tien minuutjes te laat, dat viel nog mee. Na de les (rond tien uur) nog snel iets kleins gaan eten in de Mamma Mia. En toen was het zowat bedtijd.

Staan op het programma vandaag: werken (duh!), werkcollege en de workshop die ik mee heb helpen organiseren. Tot zover mijn vrije tijd. Ik heb zo het gevoel dat deze template nog een tijdje zal meegaan.

Weet je waar ik mij soms zo enorm in kan opjagen? Mensen die zich niet aan een simpele deadline kunnen houden. En dan heb ik het niet over een paper of een werkje op tijd inleveren, hey, dat zoiets over tijd kan gaan, dat snap ik best. Maar gewoon op tijd laten weten dat je met een groep mee gaat eten, da’s nu toch niet veel moeite? Vooral niet als ik hoogstpersoonlijk al VIER (4) mails gestuurd heb, waarin ik hen vriendelijk vraag om toch zeker niet te vergeten zich in te schrijven voor het eten!! Elke keer weer lappen ze het me. Tegenwoordig reserveer ik voor de zekerheid sowieso al altijd voor twee personen extra, want er kruipt altijd nog wel ergens een sufkop uit het stro, net ontwaakt uit zijn winterslaap, die van toeten noch blazen weet, maar toch o zo graag mee zou willen gaan eten. En ‘t is toch nog niet te laat, zeker?

Elke keer hetzelfde. En elke keer weer erger ik mij daar dood aan.

Te veel wapens op deze wereld.

Yab is weer voor een jaartje officieel gaatjesvrij verklaard!
En blij, natuurlijk.

Zondag was iets rustiger. Lang uitgeslapen, de overschot van de kookkunsten van mijn vriendje opgegeten, en wat gesurft op het WWW om wakker te worden.

Na de middag is mijn vriend (de goeie samaritaan) het meisje van het koppel dat onlangs uit elkaar gegaan is, gaan helpen verhuizen naar een nieuwe (tijdelijke) woonst en heb ik nog wat verder geprutst aan mijn paper. Daarna zijn we gaan eten bij de schoonfamilie en toen was de dag zowat om.

En nu is het maandag en heb ik geen zin om te werken. Denk dat ik even een wandelingetje in Brussel ga maken. 😉

Om nog even in de weekendsfeer te blijven, een korte samenvatting van mijn bezigheden zaterdag. De margarita had nog wat verteertijd nodig tijdens de tekenles, want het ging mij niet zo goed af. Ik had meer zin in babbelen dan in tekenen. Met als gevolg dat ik, buiten die ene potloodtekening, niet veel deftige tekeningen geproduceerd heb. Oh well.

Na de tekenles is mijn vriendje mij met de wagen komen ophalen, hebben we snel wat boterhammen binnengewerkt en zijn we dan met een groepje van acht personen naar Aqualibi vertrokken. Feit: de kleedhokjes in Aqualibi zijn veel te krap voor twee personen! Gelukkig zijn we er toch in geslaagd ons in onze zwemkledij te heisen. De heren in een strak zwembroekje, de dames in een laag uitgesneden badpak (ahum). Helemaal klaar voor een namiddagje waterfun.

De eerste en laatste keer dat ik voordien een (natte) voet in Aqualibi gezet heb, was geleden van ergens een schoolreisje in het tweede middelbaar. In mijn herinneringen was dat bezoekje ondertussen uitgegroeid tot mythische proporties (buiten dan die ene kink in de kabel toen ik bijna mijn geleende zwembrilletje kwijt was). Jammer genoeg zijn bezoekjes aan pretparken spectaculairder als je nog jong en onschuldig ben. Ouder en wijzer (?), bleken de boa’s een pak minder snel dan ik mij herinnerde en de wildwaterbaan was eigenlijk ook maar een softy. Maar oude liefde roest niet. Ook nu was de Colorado (een tocht naar beneden op grote zwembanden) mijn favoriete attractie. En kopje onder duwen blijft een klassieker waar geen sleet op komt. 😉

Zwemmen maakt hongerig en vooruitziend als ik ben, had ik voor ‘s avonds gereserveerd in de Earth Shake in Leuven. Het werd een hartelijk weerzien met de uitbaters en het eten was zoals steeds weer om duimen en vingers bij af te likken. Ons groepje waterratten werd in de Earth Shake vervoegd door vier kiekens met watervrees en er was veel gekwebbel en getater. Jammer van de valse noot geproduceerd door het bitcherige vriendinnetje-van, maar daar zullen we aan moeten wennen, zeker?

Nog een afzakkertje in de PurPur en dan moe, maar tevreden, huiswaarts.

Althans toch volgens de koffiemok van Vlaanderen-Vakantieland die ik vanochtend in het station kreeg. Op zijn minst een beetje voorbarig…

En daarmee zal hij dus ook nooit veroordeeld worden voor de misdaden die hij begaan heeft. Milosevic’ dood is geen goeie zaak voor ex-Joegoslavië en ook geen goeie zaak voor het Internationaal gerechtshof in Den Haag. Men kan zeggen dat Milosevich toch gedeeltelijk geboet heeft voor zijn misdaden doordat hij de laatste jaren van zijn leven in gevangenschap heeft doorgebracht, maar het ontbreken van een definitieve uitspraak in zijn zaak laat toch een wrange nasmaak achter.

Volk over de vloer gehad. Veel gegeten, veel gebabbeld, alleen die laatste margarita was er te veel aan. Met als gevolg dat ik mij nu niet zo fris voel. En ik heb nog een drukke dag voor de boeg. Seffens tekenles en daarna met de mensen van mijn irc-kanaal een verfrissende duik nemen in het water van Aqualibi nemen. Hopelijk helpt dat tegen de kater en het slaapgebrek. 😉

Een nieuwe blogbijeenkomst: BlogCom blogdinner. Gaan of niet gaan?