yab – IEBA: 1 – 0

Mannekes, mannekes, die van IEBA zijn oplichters. Dat het oplichters zijn, zeg ik u. In dit geval zijn die uren snuffelen in stoffige rechtencursussen toch goed van pas gekomen. In België is er namelijk een zeer mooie wet ter bescherming van de consument. Dus laat u vooral niet afdreigen door van die fishy bedrijfjes. Op uw strepen blijven staan en niet toegeven.

Ha!

Daarnet iets gaan eten in de Naamsestraat bij Muy Sapore, naast Italiaanse gerechten hebben ze daar tegenwoordig ook Vietnamese maaltijdsoepen. Nu moet u weten dat ik dol ben op maaltijdsoepen en dan vooral op de Oosterse variant met noedels erin. Dus ik bestel mezelf een phó (maaltijdsoep op basis van rundsbouillon en rijstnoedels).

Zegt het vriendelijke meisje dat ons bediende: “Ja, die soep is wel iets speciaals, hoor.”
Ikke: “Ach zo?”
Zij: “Ja, ‘t heeft nogal een speciale smaak, niet iedereen lust dat.”

Nu lust ik echt wel ongeveer alles, zelfs oreja a la plancha, als het moet, dus ik zeg: “Geen probleem, ik wil dat graag eens proberen.”

‘t Smaakte dus gewoon zoals Vietnamese noedelsoep met kruiden. Heel lekker, maar niet echt een speciale smaak om van achterover te vallen. Toch lief van dat meisje dat ze mij op voorhand wilde waarschuwen voor een teleurstelling. 😉

Was weer ongemeen boeiend. Gelukkig bleef de assistent iets meer bij de les dit keer. Al een geluk, want een derde keer een groepsdiscussie had ik niet overleefd, denk ik. Niet dat ik geweldig veel het bijgeleerd, maar kom.

Vandaag ging het (o.a.) over de oorzaak, het voorwerp en de grond van de vordering. Klinkt abstract, maar dat zijn redelijk fundamentele begrippen in het gerechtelijk privaatrecht. En raar maar waar, de meeste studenten keken alsof ze het in Keulen hoorden donderen. Nu heb ik die cursus ook alles behalve goed geleerd, maar dat wist ik nu nog net. Misschien slaag ik er gewoon met het ouder worden beter in de essentie van de tierlantijntjes te onderscheiden. Dat, of ik skip gewoon de juiste stukken in de cursus. 😉

Er gaat alweer een koppel dat we goed kennen uit elkaar. Jammer. Als ik zulke verhalen hoor, ben ik altijd blij dat het tussen mij en mijn vriendje nog altijd koek en ei is.

Daarnet op de gang onze buurvrouw tegen gekomen. Ze was weer supervriendelijk. Helaas bekijk ik, sinds onze laatste ontmoeting in de lift, deze vriendelijkheid met wat meer achterdocht.

Twee weken geleden, stonden we toevallig samen in de lift en de buurvrouw vroeg mega-supervriendelijk hoe het met mij was en wat mijn plannen voor volgend jaar waren en of we volgend jaar nog bleven wonen in het flatje waar we nu zitten. En ik, totaal nietsvermoedend, zeg dat we iets gekocht hebben in Leuven en dat we hopen in de grote vakantie te verhuizen (tja, de deadline is alweer opgeschoven).

Wat gebeurt er nu? Een kleine week later lopen we toevallig de huisbaas tegen het lijf aan het station. Blijkt dat die bijzonder goed op de hoogte is van het feit dat we iets gekocht hebben en wanneer dat we zouden verhuizen en zo. Blijkt dat onze buurvrouw haar oog op ons flatje heeft laten vallen en daar volgend jaar graag zou intrekken. Jaja, en ik maar denken dat ze gewoon vriendelijk was omdat we een keer haar laptop (met de énige kopie van haar thesis op) gered hebben.

Tsss, tot zover mijn geloof in de mensheid.

Een uitgelezen moment om even stil te staan bij de meerwaarde die een vrije pers kan bieden aan de samenleving en het belang van het recht op vrije meningsuiting. Helaas is persvrijheid in nog veel te veel landen een vies woord (kuch, China, kuch).

Steekt mij momenteel een beetje tegen. ‘t Zal wel te maken hebben met de stress die in mijn hoofd en lichaam zit. Het gevoel van nog zoveel te moeten doen en de wetenschap dat ik niet genoeg tijd heb. Misschien komt het ook door de discrepantie tussen wat ik nu doe en wat ik eigenlijk zou willen doen. Op dit moment zou ik niets liever willen dan reizen naar alle uithoeken van de wereld. Nieuwe plekken en nieuwe mensen ontdekken. Ik zou een wezenlijke bijdrage willen leveren aan de maatschappij, hoe klein ook. Maar neen, elke dag gaan we braaf werken, probeer ik orde te scheppen in de berg werk die nog op mij ligt te wachten (examens brrr) en sus ik ondertussen mijn geweten met een paar stortingen voor goede doelen.

Soms heb ik gewoon zin om de boel de boel te laten. Aan mijn leven een draai van 180 graden te geven en opnieuw van nul te beginnen. Maar ik zit vast in de vertrouwde zekerheid van mijn leventje, mijn job, mijn vriendenkring. Niet dat daar iets mis mee is, integendeel, ik heb weinig reden tot klagen. Maar toch is er nog steeds dat knagende stemmetje dat mij lastig valt met de vraag: “Is dit het nu? Is dit alles?”

Tevreden zijn met wat je hebt, is een benijdenswaardige eigenschap.

Is overwerkt. Tja, wat doe je daaraan?

Vanmiddag zijn we canard à l’orange gaan eten in een restaurant ergens in Blanden (hey, ‘t moet niet altijd de Leuvense horeca zijn). We behoorden duidelijk niet tot het normal doelpubliek, want de gemiddelde leeftijd van de bezoekers van dit restaurant lag zo rond de vijftig jaar. Oh well, ‘t is eens iets anders. En ter ere van de eerste mei kregen alle vrouwen (mannen weten zulks toch niet te appreciëren 😉 ) een paar meiklokjes mee naar huis.

Het weer wil dan wel niet meewerken, hierbinnen is het alvast lente geworden.

Voor wie op zoek is naar een interessant uitstapje, is een bezoek aan het stadje Centralia in Pennsylvania misschien een goeie tip. Er woedt daar (door een menselijk stommiteit) al tientallen jaren een ondergrondse brand. Dit stadje diende ook als inspiratie voor de film Silent Hill.