Barcelona – 2 april 2010

Na lang overpeinzen, heb ik dan toch maar besloten een paar verslagjes van onze citytrip naar Barcelona te maken. Per slot van rekening was dit een historische reis: de eerste keer dat mijn vriend en ik vergezeld werden door mijn broer en zijn vriendin. Mijn broer is normaal niet zo aan reizen, maar hij liet zich verrassend gemakkelijk overhalen om samen met ons Barcelona te verkennen. Mensen die niet geïnteresseerd zijn in reisverhalen, sla deze en volgende blogstukjes gerust over.

Na een goede nachtrust en een verkwikkende douche trokken we de stad in. We waren de avond voordien laat aangekomen en hadden al een blik op nachtelijk Barcelona kunnen werpen. Voor mij was dit de tweede keer dat ik Barcelona bezocht. Op uitdrukkelijk verzoek van mijn broer had ik alle musea uit mijn planning geschrapt, want hij is niet zo’n kunstliefhebber. Jammer, want vooral het MNAC had mij bij mijn vorige bezoek erg weten te bekoren. Gelukkig heeft Barcelona meer te bieden dan musea alleen. Voor mijn broer bleef het allemaal gelijk wat we zouden doen, zolang hij maar gewoon kon volgen en niets moet regelen.

First things first: ontbijten! We hadden geen ontbijt in het hotel genomen omdat we 14 euro toch een beetje overdreven vonden voor wat brood en koffiekoeken. Na een zoektocht die voor mijn hongerige maag net een tikkeltje te lang duurde, kochten we voor geen geld wat koffiekoeken bij een plaatselijke bakker en netselden we ons op een bankje voor een kerkje in de Barri Gótic, het oudste gedeelte van de stad. Omringd door duiven die graag een kruimeltje meepikten, genoten we van de mooie zonnige ochtend.

Eerste halte: de kathedraal van Barcelona. De kathedraal is een wonderlijk samenraapsel van stijlen. De oudste elementen van de kathedraal dateren van de dertiende eeuw, de meest recente aanvulling (eind negentiende eeuw) is de lelijke gotische gevel die als een tang op een varken staat. Het mooiste aan de kathedraal is zonder twijfel de pandgang waar naar eeuwenoude traditie ganzen gehouden worden.

Eén van mijn favoriete pleintjes is de Plaça del Rei een plein waar zich vroeger het machtscentrem van de stad bevond. Met een slinkse smoes slaagde ik erin mijn broer toch een museum binnen te lokken, want die prachtige Romeinse ruïnes onder het huidige Barcelona die moest hij toch echt wel gezien hebben. De ruïnes bieden een verbluffend inzicht in het leven ten tijde van de Romeinen. Echt een aanrader voor iedereen die Barcelona bezoekt.

Tijd voor een snel middagmaal met een slaatje en dan verder naar de beroemdste straat van Barcelona: La Rambla, waar het zoals gewoonlijk erg druk was. We wandelden in de richting van de zee en maakten een korte tussenstop aan het momument a Colom. We konden het niet laten om de piepkleine lift naar boven te nemen om te genieten van het uitzicht over Barcelona. Voor mensen met claustrofobie is dit een te vermijden bezienswaardigheid, want niet alleen de lift is behoorlijk krap uitgevallen, ook boven is het drummen voor een plaatsje.

Daarna maakten we een boottochtje met de golondrinas.  Een stevig windje en een volle zon zorgden voor verwaaide haren en verbrande neuzen, al had het net een tikkeltje warmer mogen zijn. Moet heerlijk zijn om in de zomer af te koelen. Als echte Spanjaarden waagden we ons zo rond een uur of zes aan de tapas in de (zeer toeristische) keten Tapa Tapa. De bediening was ronduit slecht, maar de tapas waren ok, al had ik meer verwacht van de patatas bravas die iets te veel in de looksaus dreven.

Tijd voor een mooie wandeling in de avondzon langs het water en door Barceloneta op zoek naar het restaurant dat aanbevolen werd in mijn reisgids . Ei zo na zag ik het niet meer zitten, wegens een overvolle blaas, gelukkig kwamen we onderweg een ziekenhuis tegen waar ik mijn blaas kon ledigen. Meteen het smerigste toilet dat ik deze reis gezien heb.

In restaurant Agua was er nog net een tafeltje voor vier vrij met zicht op zee. We bestelden een flesje wijn en genoten van het eten. Omdat we nog niets gedaan hadden voor de verjaardag van de vriendin van mijn broer, maakten we er een etentje ter ere van haar verjaardag van. Ze was dan wel al drie maanden geleden verjaard, bestaat er een betere plaats om  je verjaardag te vieren dan Barcelona? Een mooie afsluiter van de dag.

Reislijstje

Ik zag bij Rozebril een lijstje met reizen die ze al gemaakt heeft en die ze nog wil doen. Het lijstje met bestemmingen die we al achter de kiezen hebben, zal ik jullie besparen. Her en der vind je daar wel iets over op deze blog. Maar ik houd dus al jaren in mijn pda een lijstje bij met vakantiebestemmingen die me de moeite lijken. Bij deze publiceer ik dit lijstje op het WWW, in willekeurige volgorde:

  • Japan
  • Moskou (Rusland)
  • Sint-Petersburg (Rusland)
  • Milaan (Italië)
  • Wrocław (Polen): gaan we deze zomer naartoe
  • Boedapest (Hongarije)
  • Trier (Duitsland)
  • Rijsel (Frankrijk)
  • Carcassonne (Frankrijk)
  • Berlijn (Duitsland): ook voor deze zomer gepland
  • Porto (Portugal)
  • Kroatië
  • Montenegro
  • Dresden (Duitsland): voor deze zomer
  • Noorwegen
  • Kopenhagen (Denemarken): bezoeken we deze zomer
  • Riga (Letland): u raadt het al, ook voor deze zomer gepland
  • Istanboel (Turkije)
  • Curaçoa
  • Costa Rica
  • Mauritius
  • Mexico
  • Peru
  • Argentinië
  • Madeira
  • Meersburg (Duitsland)
  • Canada (al geweest, maar enkel in Montréal en Toronto, ik zou ook graag de natuurparken zien)

Voor we naar de Spaans sprekende landen gaan, wil ik graag eerst wat Spaans gestudeerd hebben. Enfin, we weten nog wat doen, de komende jaren. 😉

Awoert Bank Card Company

Jawel, de VISA-kaart van mijn vriend is voor de verandering nog maar eens geblokkeerd. En denk je dat iemand de moeite neemt om dit te melden? Neen, je moet dat vaststellen wanneer je hotels zit te boeken voor je zomervakantie en je bericht terug krijgt dat de VISA-kaart geweigerd werd. Sympathiek. Al een geluk dat we ditmaal niet in het buitenland zaten. Heel betrouwbaar zo’n VISA-kaart. Om de haverklap wordt het ding achter je rug geblokkeerd. We kunnen moeilijk anders dan voor onze zomerreis een tweede VISA-kaart aanvragen, just in case.

Ditmaal werd de kaart geblokkeerd omdat de database van een site waar wij een betaling zouden uitgevoerd hebben, gehackt was. Uiteraard wil men niet vrijgeven welke site dit was. Een veiligheidsmaatregel. Ik begrijp dat men fraude met VISA-kaarten wil vermijden, maar een klein telefoontje of mailtje: hey, uw kaart is geblokkeerd, zou ik enorm appreciëren. En zelfs al kan je er totaal niks aan doen, je voelt je toch een beetje een oplichter.

Awoert Bank Card Company.

Hell has frozen over!

Mijn broertje heeft erin toegestemd om samen met ons en zijn vriendin naar Barcelona te gaan tijdens het paasweekend. Mijn ik-haat-reizen-broertje die nog nooit een voet in een vliegtuig gezet heeft. Mijn ik-blijf-liever-thuis-broertje-want-het-is-nergens-beter-als-thuis. Zonder al te veel tegenstribbelen, heeft hij ja gezegd op ons voorstel om samen vier dagen naar Barcelona te gaan. Dat ik dit nog mag meemaken!

Ik kijk er nu al naar uit om hem de stad te laten kennen die zo’n indruk op mijn gemaakt heeft. Hopelijk doet de zon die vier dagen extra haar best om Barcelona op z’n zonnigst te laten zien. (Ik heb trouwens ook nog wat foto’s nodig rond het thema kleur.)

Kraków – deel twee

Na de uitspattingen van de vorige avond bleven we ‘s ochtends wat langer in bed leggen. Nuja, wat heet langer, om tien uur zaten we al aan het ontbijt. Er waren twee zaken die ik mijn vriend absoluut wou laten zien in Kraków: de Wawel en het joods kerkhof. We startten met de Wawel. Het was acht jaar geleden dat ik er geweest was en toen was het putje winter. Sommige plekken herkende ik nog, maar de gaten in mijn geheugen bleken groter dan ik zelf had verwacht. De ganse site wemelde van de toeristen en de zon scheen uitbundig. Het contrast met mijn herinneringen aan een verlaten, met sneeuw bedekte plek had niet groter kunnen zijn.

We begonnen met een bezoek aan de kathedraal. In deze kathedraal werden de vroegere koningen van Polen gekroond en begraven. De rijkdom van de vroegere heersers was duidelijk af te lezen aan de pracht en praal van deze kathedraal. We klommen in de klokkentoren naar boven om de massieve klokken te bewonderen. De Zygmuntklok, de grootste klok van heel Polen woog maar liefst 11 ton.

Na de kathedraal moesten we keuzes maken, ondertussen was het al één uur voorbij en we konden onmogelijk nog alles bezoeken wat er te zien viel op de Wawel. Spijtig, spijtig. De keuze werd ons gemakkelijk gemaakt, want om de Koninklijke vertrekken en de statiekamers te bezoeken moesten we nog meer dan een uur wachten. In de plaats daarvan bezochten we de Verdwenen Wavel waar opgravingen van vroegere bouwlagen te bezichtigen waren. We aten een snelle hap, grzybowa (typische Poolse paddenstoelensoep in brood, jummie!), en trokken naar Kazimierz, het joodse kwartier van Kraków.

Helaas bleek dat ik mijn gids niet grondig genoeg doorgenomen had: de synagoge en het joodse kerkhof waren enkel in de voormiddag open. Doodzonde, want ik herinner me nog goed hoeveel indruk dit kerkhof op mij gemaakt had en wilde deze ervaring graag met mijn vriend delen. Ik was even teleurgesteld, maar hey, de zon scheen en Kraków heeft ongeveer duizend kerken om te bezoeken. De één al mooier dan de andere en in al de kerken die we zagen (dit is geen overdrijving) werden er aan de lopende band koppels in de echt verbonden.

We slenterden door Kazimierz, zagen de hebreeuwse opschriften op de huizen en de synagoge op het plein. Hier nam Steven Spielberg scènes op voor zijn film Schindler’s list. De honger overviel ons rond een uur of vier in de namiddag en we vonden een gezellige binnenhof met een tafeltje in de laatste stralen van de ondergaande zon. Ik bestelde pierogi (Poolse gevulde deegwaren, beetje vergelijkbaar met ravioli) met spinazie en mijn vriend een pannenkoek met kaas. Het was heerlijk, maar te veel en te zwaar. Wat bedoeld was als een klein tussendoortje, ontnam ons de eetlust voor het avondmaal. We hadden nochtans plannen om de eerste keer in ons leven kosher te gaan eten.

Van die plannen kwam echter niets in huis, want de kersverse bruidegom belde om te vragen of we geen zin hadden om samen met de Italiaan (die eindelijk uit bed geraakt was) en het Waalse meisje iets te gaan eten. Dat konden we natuurlijk niet weigeren. Jammer genoeg viel het restaurant erg tegen. In Pod Wawelem kreeg ik uitgedroogde zalm en opgewarmde groenten uit blik. Zo jammer, want tot dan had ik alleen nog maar positieven ervaringen met het Poolse eten gehad. Gelukkig had ik nog genoeg pierogi in mijn maag om mijn bord te kunnen laten staan, zonder voor een rammelende maag te moeten vrezen.

We hielpen de bruid en bruidegom met het knippen van drankbonnetjes en toen ging het richting Błędne Kolo, de club waar deel twee van het huwelijksfeest gevierd zou worden. Lag het aan de slechte muziek in de club, die niet geschikt was om op te dansen, maar wel zo luid stond dat je mekaar niet verstond? Het te veel aan wodka de avond voordien? De vermoeidheid? Niemand van het gezelschap waarmee we de dag voordien zoveel plezier gehad hadden, was echt in feeststemming. We hingen wat rond in de zeteltjes, dronken kamikazes en trokken rond twaalf uur al naar huis.

Een mooie dag die eindigde met een sisser.

Openingszin

“Vroeger had ik dezelfde haarkleur als jij, maar omdat de mensen mij niet serieus namen, heb ik het maar geverfd.” De Poolse dame die net aan ons tafeltje was komen zitten, viel meteen met de deur in huis. Even was ik van mijn melk, maar enkele tellen later schoten er allerlei giftige replieken door mijn hoofd. Gelukkig bedacht ik me net op tijd dat het niet gepast was om ruzie te zoeken met één van de gasten op het feestje. Ik haalde mijn schouders op en glimlachte beleefd. Nog een drankje voor de dame.