Het lukt me tegenwoordig gewoon niet meer in om de namen van de nieuwe mensen die mijn pad kruisen in mijn geheugen te prenten. In de Spaanse les heb ik het al lang opgegeven (meer dan dertig nieuwe namen te onthouden, het is me wat), de nieuwe mensen in de Russische les zijn in mijn hoofd: gepensioneerde leerkracht met grijze baard, bril en combover #1, gepensioneerde leerkracht met grijze baard, bril en combover #2, knappe lange jongen, praatgrage politie-agent, lieve dame met heel lang zwart haar en heel weird mens. Maar helaas slaat dezelfde amnesie ook toe in mijn werkomgeving. Het gebeurt dat ik mensen tegenkom die ik ken van gezicht, maar totaal niet meer kan plaatsen. En dan blijkt dat ik met die persoon de dag voordien in vergadering gezeten heb. De vergadering kan ik me nog voor de geest halen, maar de naam met de beste wil van de wereld niet meer. Toch wel pijnlijk.

Al denk ik dat het een beetje mijn eigen schuld is. Als iemand zich aan mij voorstelt, lijkt het wel alsof ik die eerste seconden gewoon niet aandachtig kan luisteren en dat zijn net de seconden waarop de naam gezegd werd. Ik weet dat ik me meer zou moeten inspannen om namen te onthouden. Namen zijn belangrijk en iedereen wil toch graag met zijn of haar voornaam aangesproken worden. En mijn eigen naam schijnt iedereen prima te onthouden. Misschien moet ik dit op mijn lijstje met goeie voornemens voor het nieuwe jaar zetten, naast meer Japans en Russisch blokken: meer moeite doen om gezichten met een naam te verbinden.