Gisteren was het mijn dagje niet. Mijn humeur schommelde zo ergens rond het nulpunt ten gevolge van een niet zo gelukkige combinatie van slaapgebrek en hormonale schommelingen ten gevolge van de opkomende rode vloed. En dan begin ik last te krijgen van gedachten als “Is dit het nu?”, “Is dit het levan dat ik mij als kind wenste?”, “Heb ik wel de juiste keuzes gemaak?”

Ik veronderstel dat ieder mens wel eens zulke gedachten heeft. Maar toch, soms zou ik graag de deur van mijn huidige bestaan achter mij dicht trekken, mijn rugzak nemen, de wijde wereld intrekken en zeggen: “Salut en de kost, tot nooit meer, ik begin een nieuw leven ver van hier.” Maar dan zou ik het allerbelangrijkste in mijn leven moeten achterlaten: mijn grote liefde. De enige persoon op de hele wereld die mij door en door kent. En dan besef ik weer hoe goed ik het hier heb. En dus blijf ik maar. 😉