Het regent trouwlustigen in onze vriendenkring. Dit jaar staan er (voorlopige stand) al vier trouwpartijen op het programma. En vorige week nog kreeg ik een mailtje waarin een nieuwe verloving wereldkundig werd gemaakt. (Bij deze wil ik mijn medeleven betuigen aan de bruidegom in spé. Zijn bruid is een echte bitch. Run, Forrest, run!)

Eerlijk waar. Ik zie het nut van zo’n trouwpartij niet in. Voor mij is een relatie iets louter persoonlijks en ik zie de meerwaarde niet van het “ten overstaan van al je vrienden en kennissen mekaar trouw beloven”. En kan ik dat eigenlijk wel “trouw beloven”? Sure, ik zie mijn vriend doodgraag, maar wie ben ik om te zeggen dat dat binnen tien jaar nog het geval zijn? En wat als hij iemand anders tegenkomt op wie hij verliefd wordt? Die dingen gebeuren nu eenmaal. De statistieken zijn er om het te bewijzen.

Nu moet ik wel toegeven dat ikzelf doodgraag naar trouwfeesten ga. Een gelegenheid om eens goed te eten en te drinken, gezellig te babbelen en (als de DJ wat meezit) goed uit de bol te gaan op de dansvloer, laat ik niet graag aan mij voorbij gaan. Dus blijven jullie vooral trouwen! Maar stop a.u.b. met te vragen wanneer het onze beurt zal zijn. Want die plaat begint wat afgezaagd te worden.