Zonet met spijt de laatste pagina gelezen van het schitterende boek van Carloz Ruiz Zafon. Ik ben aan de Schaduw van de Wind begonnen vlak voordat we naar Parijs (oei, ik heb nog helemaal niks geblogt over onze ervaringen daar) vertrokken en heb het grootste deel van het boek gelezen wachtend in de lange, lange rij onder de Eiffeltoren om een ticketje te bemachtigen dat ons toegang tot de lift en de top zou verschaffen. Een bijzonder leeservaring.
Ik heb van het boek genoten, vooral van het prachtige, barokke taalgebruik van Fermín Romero de Torres en de herinnering aan Barcelona die het boek opriep. Ik ga hier niets prijsgeven van de plot van het verhaal, want ik wil het leesgenot van andere mensen niet vergallen. De plot zelf vond ik een tikkeltje voorspelbaar. Op pagina 300 had ik al door wat de clou was die pas op pagina 420 onthuld werd. Toch heeft dit mij het leesplezier niet ontnomen. Een aanrader om te lezen in lange wachtrijen, op de trein, in de wagen, overal waar je maar tijd hebt. 😉
Ah, leuk om weten dat die in de smaak valt. Wil die al lang lezen, maar is er nog niet van gekomen. Zal er eens werk van maken zie
Heb je die in het Nederlands gelezen? (met die talenknobbel van jou 😉 )
In ‘t Nederlands gelezen. Mijn kennis het Spaans is helaas erg beperkt.
Vreselijk onding, dat boek. Je lees het in een ruk uit en beseft dan dat het werkelijk geen enkele geloofwaardige karakteruitwerking of verhaaluitwerking heeft. Het is als fastfood naar binnen schrokken en met een buik vol vette lucht achterblijven. Stationsroman, maar dan dikker.
@anoniem: Ik kan je volgen in zoverre dat het verhaal inderdaad niet zo sterk is (en zelfs een tikkeltje voorspelbaar). Ik was ook nooit echt emotioneel betrokken bij de personages, maar voor mij maakte de vertelstijl veel goed. Het boek afschilderen als fastfood vind ik persoonlijk een stap te ver. Er zijn zeker slechtere romans op deze wereld.