De beslissing zelf was al een tijd geleden genomen, maar de praktische uitvoering had wegens omstandigheden wat vertraging opgelopen. Deze namiddag bracht ik dan eindelijk, ondersteund door twee fantastische collega’s, de moeilijke boodschap dat een collega met onmiddellijke ingang niet meer welkom was op de werkvloer. Een zeer moeilijke beslissing met een zeer complexe voorgeschiedenis, maar op een zeker moment blijft er maar één oplossing meer over. Het is mij nog altijd een raadsel hoe het zo ver is kunnen komen en waarom de collega in kwestie, niet ver verwijderd van haar pensioen, zich op die manier gedragen heeft. De reactie op mijn boodschap was minder heftig dan ik verwacht had en uiteindelijk is de collega vertrokken zonder drama, maar ik zag dat het inwendig borrelde.

Daarna moest ik de moeilijke boodschap brengen aan het betrokken team, die er echt allemaal als een geslagen hond bij zaten. Ik was er zelf niet goed van, want ik merkte dat de voorbije maanden hen echt in chaos gestort hadden en dat het voor hen moeilijk was om vooruit te blikken en een rooskleurige toekomst te zien. Ze gaven op mij de indruk van stuurloze schipbreukelingen zonder enig idee of er land in zicht was. We gaan dus de komende maanden werken aan het heropbouwen van het zelfvertrouwen van de collega’s en hen stimuleren om zelf met ideeën en voorstellen te komen. Ik ben er zeker van dat er veel talent in die kleine ploeg huist, talent dat ondergesneeuwd is geraakt door een combinatie van ongelukkige factoren.

Na deze schok kan het alleen maar beter worden. The only way is up!