Donderdagmiddag had ik een afspraak in Café Victor met een collega die sinds begin december ziek is. De eerste ziektemelding was voor een week, dus ik had niet direct iets in de gaten (in december zijn er veel mensen ziek), maar toen het ziekteverlof opeens verlengd werd tot eind januari ging er een belletje rinkelen. Ik wist dat de collega in kwestie in het verleden al eens over zijn grenzen was gegaan toen hij nog een andere job deed, maar eerlijk, ik had het echt niet zien aankomen. En ik denk dat de collega zelf er ook door overvallen werd. Gelukkig heeft zijn dokter snel ingegrepen en meteen voldoende rust voorgeschreven.

Ik voelde me een beetje gefaald als leidinggevende omdat ik helemaal geen signalen had opgepikt. Normaal merk ik het als mensen over hun grenzen gaan, maar hier ging opeens het kaarsje uit zonder voorafgaande waarschuwing. Gelukkig hadden we een fijn en open gesprek en bevestigde de collega dat hij zijn job nog steeds erg graag doet. Dat was alvast een opluchting voor mij. Zaak is nu om te bekijken hoe we dit in de toekomst kunnen vermijden, al vrees ik dat de collega zelf ook zal moeten werken aan zijn perfectionistische houding. Soms is gewoon goed, goed genoeg.