Vandaag stond er dus een ganse dag sollicitatiegesprekken op het programma. Een stuk of vier van de kandidaten waren van mijn leeftijd en dat was toch wel confronterend: rimpels, grijze haren, kalende hoofden,… Ik weet rationeel gezien natuurlijk wel dat ik geen jong veulen niet meer ben, maar om de één of andere reden blijf ik voor mezelf hardnekkig ontkennen dat ik ouder word. Ik voel me nog even dartel als toen ik aan de unief zat en ben tot nu toe de dans der fysieke mankementen mooi ontsprongen. Als blondine zal ik waarschijnlijk nog wel een tijdje gespaard blijven van grijze haren en ik smeer tegen beter weten in braafjes elke dag én nacht dure crèmes op mijn gezicht in de hoop de voortschrijdende tijd te slim af te zijn. Maar ik weet dat dit slechts uitstel is. De tijd laat zich niet bedotten.

Wat ik nog het meest confronterend vond, was hoe volwassen die kandidaten overkwamen. Echte ‘Grote Mensen’. Ik voelde me net een puber in hun aanwezigheid, terwijl we ongeveer dezelfde geboortedatum deelden. Een teken dat het voor mij stilletjes aan tijd wordt om ook maar de kudde der volwassenen te vervoegen? Denk niet dat ik nog iemand ga kunnen wijsmaken dat ik nog een studentje aan d’unief ben…