Aangezien onze vlucht naar Londen rond één uur ‘s middags vertrok, zorgden mijn vriend en ik dat we op tijd in de luchthaven van Genève waren; Zo konden we ter plekke nog iets te eten alvorens op het vliegtuig te stappen. Het is weinig origineel, maar we belandden voor de zoveelste keer bij Thai Urban Kitchen voor een lekkere rode curry met scampi (en pak beter dan de pad thai van de vorige keer). Thai street food for the win!

Aan de gate maakte ik kennis met de Franse collega van mijn vriend die samen met hem de cursus zou volgen. Een vriendelijke man van rond de vijftig. We spraken af om onder elkaar zoveel mogelijk Frans te spreken, zodat ik volop de gelegenheid heb om mijn Frans te oefenen. De verleiding om bij momenten dat een woord niet meteen op het puntje van de tong ligt, terug te vallen op Engels is anders te groot.

De vlucht naar Heathrow was in een zucht voorbij. Het was zo’n schitterend zonnig weer dat ik het niet kon laten een paar filmpjes te maken tijdens de vlucht. Opstijgen met zicht op de bergen én het meer van Genève, dat wordt een mens niet snel beu. Tijdens de vlucht had ik ook een heel mooi uitzicht op de Franse Noordzeekust die lag te blinken in het zonlicht. In wat amper een paar tellen leek, maakte het blauwe water van de Noordzee plaats voor het groene, glooiende Engelse landschap. Toch fantastisch hoe snel een mens zich tegenwoordig kan verplaatsen.

Onze valies rolde als één van de eerste van de bagageband, daarna moesten we nog even geduld uitoefenen tot de valies van de collega van mijn vriend opdook. We vreesden al even dat we zijn valies als vermist zouden moeten opgeven. Gelukkig bleek dat niet nodig te zijn. We kochten een Oyster card en namen de metro naar Novotel Blackfriars, alwaar enkele vriendelijke dames de check-in voor ons regelden. We dropten onze valiezen af in de kamer en stonden tien minuten later alweer beneden om Londen in te trekken.

De weersvoorspellingen bleken niet helemaal overeen te stemmen met de realiteit: de voorspelde zon verstopte zich achter steeds dikker wordende wolken die me deden vrezen dat ik net iets te enthousiast geweest was bij het aantrekken van mijn flipflops. We wandelden langs de oevers van de Thames en liepen iet of wat per ongeluk een tentoonstelling aan boord van de HQS Wellington binnen. De tentoonstelling ‘Abandon ship!’ ging over de ervaringen van de bemanning van koopvaardijschepen tijdens de twee wereldoorlogen. Omdat deze schepen belangrijke voorraden vervoerden, waren zij voortdurend blootgesteld aan het gevaar van een aanval.

De tentoonstelling was gratis en bij het binnen stappen werden we door een paar bijzonder enthousiaste Britten op leeftijd welkom geheten. Een hoogbejaarde heer begroette ons en vroeg uit welk land we kwamen. Toen hij hoorde dat we van België en Frankrijk kwamen bekende hij vervolgens ootmoedig dat hij vóór de Brexit gestemd had, maar dat hij daar nu ronduit spijt van had. Met al de misinformatie die er tijdens de aan de stemming voorafgaande campagne verspreid werd, kon ik hem dat amper kwalijk nemen. Helaas is het moeilijk om nu de klok nog terug te draaien.

De tentoonstelling op de boot was vrij bescheiden, maar gaf wel een goed inzicht in de ontberingen die de bemanning van koopvaardijschepen meemaakten. Vooral het interview met de bemanning van de door een U-boot getorpedeerde Richmond Castle maakte indruk op mij. Sinds ik een barslechte nacht heb doorgebracht op de ferry van IJmuiden naar Newcastle is onder de waterlijn vast komen te zitten in een zinkend schip één van mijn grootste nachtmerries. Laat staan dat ik mezelf ooit in staat zal achten aan boord te gaan van een werkende onderzeeër. Brr, het idee alleen al.

Na ons bezoek werd de deur van het schip achter ons op slot gedaan. Wij waren de laatsten om op deze zondag de tentoonstelling te bezoeken. We liepen verder naar het uiteindelijke doel van onze wandeling: Trafalgar Square, waar op dat moment een Japan Matsuri plaatsvond. Ik moet eerlijk zeggen dat we niet veel van de optredens gezien hebben. Enerzijds omdat de collega van mijn vriend duidelijk niet echt geïnteresseerd was en anderzijds omdat het mij eerder acts leken die in een intiemere setting thuishoorden dan op een podium op een groot plein. We concentreerden onze aandacht dus voornamelijk op de eetkraampjes met Japans street food.

Ik nuttigde takoyaki (beetje een tegenvaller, in Japan heb ik veel betere versies van dit gerecht gegeten) en werkelijk overheerlijke tonkotsu ramen. Niet makkelijk om rechtstaand op een plein noedels te slurpen uit een hete kartonnen beker, maar het lukte mij zonder al te veel geknoei. De collega van mijn vriend was een beetje teleurgesteld dat er nergens sushi te krijgen viel. Helaas voor hem is sushi geen street food. Gelukkig kon hij ergens een wagyu burger op de kop tikken. Ik sloot mijn maaltijd af met een een klassieke dorayaki, omdat het matcha ijs uitverkocht was.

Helaas begonnen de wolken er steeds dreigender uit te zien en kreeg ik het ook een beetje fris op mijn flipflops. We besloten dan maar iets te gaan drinken in een authentieke Engelse Pub met de bijzonder originele naam Sherlock Holmes. De pub zag er authentiek uit, maar hun huisbier kon mijn vriend en zijn collega niet echt bekoren. Mijn glaasje chardonnay daarentegen was prima.

Na deze tussenstop was het volop beginnen regenen. Dat zal me leren om de weersvoorspellingen in Engeland te geloven! Om te vermijden dat ik onderweg zou doodvriezen, namen we de metro terug naar ons hotel. Vlak bij het hotel waren er immers ook nog een paar pubs. We belandden uiteindelijk bij de Mad Hatter op een steenworp van ons hotel. Een mooi ingerichte pub die veel minder druk was dan de Sherlock Holmes. De rode draad in het interieur zijn de glazen kastjes met daarin allerlei verschillende hoeden. De Poolse dame aan de toog leek haar tong verloren te hebben, maar we slaagden er toch in twee pints en een prosecco te bestellen. Gelukkig kon er een klein glimlachje vanaf toen we in het Pools (proszę rachunek) de rekening vroegen. Toch al veel plezier beleefd aan dat ene zinnetje dat ik ooit gememoriseerd heb. 😉

Omdat mijn vriend en zijn collega de volgende dag op tijd (en bij voorkeur ook fris) in de cursus wilden zitten, besloten we het daarbij te houden en op tijd in bed te kruipen.