Omdat alle goeie dingen uit drie bestaan, nog een klein woordje over de after-party van Pop In Geneva. Zoals ik in mijn vorige blogpost schreef, vond het afsluitend event plaats in le Village du Soir. De avond begon volgens de uitnodiging, dus ik zorgde ervoor dat ik busgewijs stipt om 19.30u daar was. Het was beste een lange rit met de bus naar een wijk van Genève waar ik nog nooit geweest was (Carouge). Ik stapte af vlak bij een viaduct in een omgeving die eruit zag als een industriepark. Gelukkig vond ik al snel de correct locatie (godzijdank voor google maps en 3G).

Na zo’n dag vroeg opstaan rammelde ik van de honger. Toen ik in le Village du Soir binnen stapte, bleken de meeste foodtrucks en kraampjes echter nog niet opgestart te zijn. Ik kon zelfs nog geen cocktail bemachtigen. Er was ook helemaal nog niet zoveel volk en al helemaal niemand die ik kende. Ik besloot dan maar wat op mijn eentje op verkenning te gaan, want de locatie was wel behoorlijk cool. Een soort mix tussen binnen en buiten. De meeste stoelen en tafeltjes bevonden zich buiten, iets waar ik met mijn zomerkleedje en zomerschoenen niet helemaal op voorzien was. Gelukkig was het nog altijd vrij warm voor de tijd van het jaar, maar met de locatie nam de organisatie wel een risico. Voor hetzelfde geld goot het pijpenstelen en dan zou het onmogelijk zijn om iedereen binnen een plek te geven, want zo groot was dat zaaltje niet.

Enfin, mijn maag rammelde zo hard dat ik besloot toch maar iets te eten te halen bij de foodtruck van Chez Jeannette: heerlijke Libanese mezze. Ik werd er spontaan gelukkig van, zelfs al zat ik helemaal alleen aan een tafel. Aangezien de meeste dames met twee arriveerden, lag het ook niet echt voor de hand om aansluiting bij een groepje te vinden. Om een beetje conversatie te hebben, besloot ik dan maar aan te schuiven in de rij voor de photo booth. Een heel bijzondere opstelling: je moest gaan liggen op de grond op een rood tapijt, kreeg wat witte attributen in de hand gedrukt en dan werd de foto van bovenaf genomen zodat het eruit zag als een Zwitserse vlag of een ander Zwitsers symbool. Het resultaat zag er supercool uit. Alleen duurde het een eeuwigheid om één foto te nemen en vorderde de rij amper. Na een tiental minuutjes aanschuiven arriveerde mijn collega-vrijwilliger Magali. Ze besloot samen met mij aan te schuiven in de rij zodat we een foto van ons tweetjes hadden. We raakten aan de praat met de dames achter ons, die enkele terecht kritische opmerkingen hadden over het Pop In concept (waarvan de kostprijs de belangrijkste was).

Na ongeveer drie kwartier aanschuiven konden Magali en ik eindelijk onze foto laten nemen. Gelukkig draaide het cocktailstandje ondertussen op volle toeren en konden we zo nu en dan uit de rij glippen om een gratis cocktail te gaan halen voor ons en de dames rond ons. Ondertussen had ook Magali honger gekregen en gingen we op zoek naar iets om te eten. Ik raadde haar de mezze aan, maar helaas bij Chez Jeannette stond zo mogelijk een nog langere rij dan bij de photo booth. Magali koos dan maar wijselijk voor een panini, want daar stond bijna niemand aan te schuiven…

Gelukkig waren er ondertussen al dessertjes gearriveerd. Kleine lekkere hapjes om de gaatjes te vullen. We zaten buiten en ik begon het ondertussen al flink koud te krijgen. Omdat Magali geen zin had in een caipirinha, ging ze naar binnen om een ander drankje te zoeken. Ik wachtte ondertussen aan tafel bij twee andere dames. Die begonnen het duidelijk ook koud te krijgen en namen al snel afscheid. En zo zat ik helemaal alleen aan een tafeltje met desserts totdat een andere dame het bord met desserts kwam meepikken. Ik stuurde een berichtje naar Magali om te horen waar ze zat, maar geen antwoord. Na nog een kwartier wachten, besloot ik dan maar zelf naar binnen te gaan, kwestie van niet in een ijsklomp te veranderen.

Daar stond Magali gezellig aan de bar te kletsen met een paar andere dames. Uiteraard geen probleem voor mij, maar ze had wel iets kunnen laten weten. Ik begrijp echt wel dan een ganse avond naar onvolmaakt Frans luisteren niet zo tof is. Enfin, mijn goesting was toen al een beetje over en ik besloot de bus terug naar huis te nemen, zodat ik nog net voor middernacht thuis was. Doodop na een lange dag.