Deze ochtend liep er via Facebook messenger een berichtje binnen van een account met wie ik niet bevriend was. Meestal aanvaard ik geen berichtverzoeken van mensen met wie ik niet geconnecteerd ben, want die zijn meestal toch afkomstig van spam-accounts. Ik had dus al bijna op ‘verzoek weigeren’ geklikt, toen mijn oog viel op het bijhorende prentje in het bericht: een fotootje van mijn maaltijdchequekaart. Ik was mij er op dat moment zelfs nog niet van bewust dat ik het ding was kwijtgespeeld. Ik stuurde meteen een berichtje naar de eerlijke vinder om te bekijken hoe ik mijn kaart kon terugkrijgen. Na wat over en weer berichten uitgewisseld te hebben, bleek dat hij in Leuven werkte en in Brussel woonde. Het omgekeerde van mezelf, dus. Hij zou ergens na de middag stoppen met werken in Leuven en dan naar Brussel terugkeren. We spraken af in het station van Brussel-Noord om mijn maaltijdchequekaart op te halen. Ik merkte tijdens onze conversatie dat Nederlands zijn moedertaal niet was, maar hij deed erg zijn best om me in het Nederlands te antwoorden.

Zo rond 14.30u excuseerde ik me bij de collega’s op het werk en kneep ik er even tussen uit voor een snelle trip naar Brussel-Noord. Daar aangekomen, vond ik niet direct de man met wie ik gecommuniceerd had (hij zag er bij nader inzien ook wat anders uit dan zijn profielfoto). Hij had me via messenger zijn nummer doorgegeven en een telefoontje later, was ik herenigd met mijn maaltijdchequekaart. De man in kwestie bleek inderdaad Nederlands met een zwaar accent te spreken en leek op het eerste gezicht van Noord-Afrikaanse afkomst. Hij verontschuldigde zich voor zijn slechte Nederlands, wat volstrekt niet nodig was. Ik verstond hem perfect.  Toen ik hem vroeg waar hij mijn kaart gevonden had, bleek dat hij deze gevonden had in de gangen van het CLT. Wellicht is de kaart uit mijn jaszak gevallen zonder dat ik het gemerkt heb. Ik was alleszins blij dat ik mij de moeite kon besparen de kaart te blokkeren en een nieuwe aan te vragen. Ik bedankte hem met wat chocolaatjes (eerlijke vinders moeten beloond worden, nietwaar?) en nam afscheid. Al bij al kostte dit kleine uitstapje mij nog geen half uurtje van mijn kostbare werktijd.

Ik vind het alleszins super sympathiek dat deze heer de moeite gedaan heeft om contact met mij op te nemen om mijn kaart terug te geven. Zeker als je weet dat de kaart niet beveiligd is met een code en dus eenieder ermee kan gaan shoppen in eender welk grootwarenhuis. Toen ik mijn kaart verloor, stond er nog zo’n negentig euro op, een bedrag waarmee een mens al eens zijn koelkast kan vullen. Fijn dat mijn kaart in handen van zo’n eerlijke vinder terecht kwam!

Chance gehad!