Aan die zin uit The Fault in Our Stars moest ik denken toen ik met een papieren zakdoekje in mijn hand geklemd in de O.-L.-Vrouw Ter Duinen kerk van Koksijde zat te luisteren naar de mooie verhalen over een jongeman die ik nooit gekend had. Uit zijn gezin en familie weggerukt door een verschrikkelijke ziekte. Zijn gelaatstrekken weerspiegeld in de gezichtjes van zijn twee jonge kindjes. Veel meer dan een gefluisterd ‘Veel sterkte’ en een dikke knuffel kon ik niet bieden aan zijn broer, onze vriend. Triestig.