Op de goeie nacht van gisteren volgde een slechte nacht. Twee keer moeten opstaan om naar het toilet te gaan en wakker geschoten uit een nachtmerrie: mijn vriend, ikzelf en mijn dementerende bomma reden op een autosnelweg toen ergens in een bocht onze auto aan het slippen raakte op een gigantische ijsplek. We gingen overkop, maar wonder boven wonder leken we allemaal ongedeerd uit de wagen te komen. Al was ik heel ongerust omdat mijn bomma door het ongeval uit de auto ontsnapt was.

Enfin ja, om kwart voor zes was ik klaarwakker met de beelden van de nachtmerrie nog op mijn netvlies. Om 7u gaf ik het definitief op en begaf ik mij naar het zwembad voor een ochtendlijke zwempartij. Deze ochtend besloten we het ontbijt in de club links te laten liggen en het ontbijt in de grote ontbijtzaal uit te proberen. Heel veel volk, maar het aanbod was veel uitgebreider dan in de club. Doordat de verschillende buffetten goed verspreid stonden in de ruimte, was het nooit echt lang aanschuiven. Ik proefde alle dim sum die ze hadden en waagde me zelfs aan de chicken congee (op zich heeft zo’n congee niet zoveel smaak, maar als je er genoeg zeewier en andere fantasietjes aan toevoegt is dat best wel te eten).

We hadden na de ervaring van gisteren niet veel zin in de combinatie van metro- en busrit en besloten het ons ditmaal makkelijk te maken door een taxi te nemen naar East Coast Park. East Coast Park is een uitgestrekt groen lint van meer dan 10 km langs de kustlijn. Het park strekt zich uit van Marina Bay helemaal tot aan Changi Airport. Je kan er relaxen aan het strand, wandelen, aan watersport doen of fietsen op de mooie fietspaden.

Met de taxi waren we heel snel op onze bestemming. Ons hoofddoel was een fietstocht maken, maar toen we zagen dat je kajaks kon huren, wisten we meteen wat onze eerste activiteit van de dag zou zijn (allez tweede, als je dat ochtendlijk zwempartijtje meetelt). We huurden een kajak voor een uurtje, deden een zwemvest aan en dobberden nog geen kwartier later op de spiegelgladde oceaan. Toegegeven, in deze omstandigheden was kajakken echt een makkie. We peddelden zonder al te veel weerstand langs de kustlijn en naderden de voor de kust aangemeerde schepen vrij dicht. Heel erg ontspannend.

Na een uur leverden we onze kajak in en gingen naar het East Coast Lagoon Food Village voor ons middagmaal. Ik ging voor fried oysters (een soort roerei met oesters) en mijn vriend voor een carrot cake (een gerecht met ei dat in niks lijkt op wat wij in het Westen onder carrot cake verstaan). Mijn fried oysters vielen wat tegen. De oesters waren half gaar en ook de roerei was te smeuïg naar mijn smaak. Blijkt dat ik mijn oesters liever rauw heb of helemaal doorbakken. Of misschien lag het aan de combinatie van ei met oester. Enfin ja, het kan niet altijd een schot in de roos zijn.

Na het middagmaal huurden we fietsen. Twee uur leek ons ideaal voor een fijne fietstocht. Na de ervaring op Pulau Ubin besloten we voor fietsen mét versnellingen te gaan, al verwachtten we op onze tocht langs de kustlijn niet veel steile heuvels tegen te komen.

Ook hier viel het ons op dat Singaporeans belabberde fietsers zijn. Ze zwalpen van de ene naar de andere kant van de weg, zonder rekening te houden met de andere fietsers en hun tempo ligt niet veel hoger dan dat van een goeie wandelaar. We staken dan ook de ene na de andere fietser voorbij en genoten van de fijne bries op ons gezicht.

Je kan in East Coast Park ook inline skates huren. Zo zagen we onderweg menig Singaporean halsbrekende toeren uithalen om toch maar overeind te blijven. Eentje had het zelfs helemaal opgegeven en haar inline skates uitgetrokken om op blote voeten verder te gaan, terwijl ze haar vriend ondersteunde die dapper doorbeet maar amper vooruit kwam op zijn inline skates. Een bijzonder komisch schouwspel. Ach, een beetje schadenfreude mag wel eens.

Onderweg kwamen we langs een familievriendelijke activiteit die ons allebei de wenkbrauwen deed fronsen. Iemand zin om met het ganse gezien garnalen uit een bak met water te vissen? Oh well, wij doen het hier in het Westen zelfs met plastieken eendjes.

Tijdens de fietstocht zagen we grijze wolken boven onze hoofden samentrekken, maar op een paar druppels na, bleven we van een regenbui gespaard. De lucht werd echter alsmaar grijzer, dus na het inleveren van de fietsen, namen we zo snel mogelijk een taxi naar huis. (Het aanbod om mee te dansen met een groep Thaise dansers die aan het oefenen waren voor één of ander festival, sloegen we vriendelijk af.) Dat bleek een wijze beslissing te zijn, want we zaten nog geen vijf minuten in de taxi of er brak een gigantische tropische storm los. Het leek wel de zondvloed. Het water viel met bakken uit de hemel en het geluid van de donderslagen overstemde al het andere. Indrukwekkend.

We lieten ons mooi voor de deur van ons hotel afzetten en vierden het feit dat we net op tijd een taxi gevonden hadden met een uitgebreide vrijpartij. We waren ons net wat aan het opfrissen in de badkamer, toen er rond een uur of vijf aan onze deur gebeld werd. We stonden allebei in ons adamskostuum en mijn vriend gooide snel een badjas over zijn naakte lijf om te gaan kijken wie er ons nodig had. Het bleek het hotelpersoneel te zijn dat kwam controleren of het bed wel goed opgemaakt was en dat ons twee extra flesjes water kwam brengen. We namen ons voor toch wat frequenter gebruik te maken van die “do not disturb” functie, zoveel dorst hadden we nu ook weer niet.

Het avondmaal nuttigden we weer in de club. Al moet ik toegeven dat we nu wel wat uitgekeken waren op de formule. Het aanbod was elke dag ongeveer hetzelfde en ik was de kazen nu wel een beetje beu gegeten. Gelukkig was het ondertussen gestopt met regenen. Al houd ik wel van zo’n tropische regenbui. Vlak erna is het een beetje koeler en lijkt alles frisser.

Omdat we nog wat werkmails moesten beantwoorden zochten we ons een plaatsje op het terras van de Blue Potato, het restaurant bij het zwembad om iets te drinken en wat te werken. De tafels en stoelen waren echter nog helemaal nat. In plaats van de stoelen wat af te drogen, verzekerde de ober ons dat “het wel rap droog zou zijn” en deed verder helemaal niks. We gingen dan maar zelf een handdoek halen om de boel wat op te kuisen. Tss, zo’n slechte service zijn we hier niet gewoon.

We sloten de dag af met een portie nachtfotografie bij Clarke Quay. Heb ik mijn statief toch niet voor niks naar Singapore meegesleurd!