Na een geweldig goede nachtrust gaat de wekker af om 7 uur. Deze zonnige zaterdag staat er immers een uitstap naar het eiland Pulau Ubin op het programma waarvoor we op tijd uit de veren moeten.

Bij het ontbijt in de club krijgen we de gruwelijke beelden te slikken van de zelfmoordaanslagen in de Sana’a moskee in Jemen. Niet meteen plezierig nieuws om de dag mee te beginnen. Uiteraard eisen die gestoorde misdadigers van IS de aanslagen op. Zucht. Hoe totaal fucked up moet een ideologie zijn om geloofsgenoten te vermoorden? Ik kan het gewoon niet begrijpen.

Na het ontbijt nemen we de metro tot aan de halte Tanah Merah, waar we overstappen op de bus naar Changi Village, vlakbij de luchthaven. In Changi Village nemen we vervolgens de ferry naar Pulau Ubin. Nuja, ferry is een groot woord voor de kleine bootjes met maximaal 12 passagiers die voortdurend op en af varen tussen Changi Village en Pulau Ubin. Uiteindelijk zijn we pas rond een uur of elf op Pulau Ubin. Wat maakt dat we best wel lang onderweg geweest zijn om onze bestemming te bereiken. Al een geluk dat we vroeg opgestaan zijn.

Pulau Ubin is het op één na grootste eiland voor de kust van Singapore (8 km lang en 1,5 km breed). Volgens mijn reisgids is het de laatste plaats waar je de gelegenheid hebt om kennis te maken met de rustieke sfeer van het Singapore van de jaren zestig. Maleiers en Chinezen werkten er toen in de landbouw, in granietgroeven of de visserij. Tegenwoordig wonen er nog maar 200 mensen op Pulau Ubin. De populairste manier om het eiland te verkennen is per fiets. Het eerste wat je dan ook ziet als je aan land gaat op Pulau Ubin zijn massa’s elkaar beconcurrerende fietsverhuurders.

Wij zijn vooral naar Pulau Ubin gekomen voor de rijke fauna en flora die op het vasteland al lang verdwenen zijn. Omdat het ondertussen al bijna middag is, besluiten we nog even te wachten met het huren van een fiets en eerst een wandeling te maken. De Sensory Trail blijkt een schot in de roos te zijn. Een mooie wandeling die ons langs exotische fruitsoorten zoals kokosnoot, jackfruit, ananas en doerian brengt. We zijn onder de indruk van de vijvers vol met waterlelies en genieten van het uitzicht op de zee. We hebben veel geluk, want we stuiten op onze wandeling zowaar op een wild zwijn. Die beestjes vertonen zich niet zo makkelijk, dus we zijn in onze nopjes. De spelende apen daarentegen blijken zich niet veel aan te trekken van mensen en steken gewoon vlak voor ons de weg over.

We kloppen onszelf op de borst dat we eerst de wandeling gedaan hebben, want op de fiets is de kans dat je wildlife ziet natuurlijk een pak minder. Voor het middagmaal kiezen we een restaurant uit met een terrasje vlak aan het strand. In grote bakken zitten krabben, garnalen, vissen, enzovoort. Verser kan niet. Ik besluit te proeven van de plaatselijke specialiteit: krab met zwartebonensaus. Heel lekker, maar wel een uitdaging om het ding opgepeuzeld te krijgen met alleen een vork als gereedschap. Al gauw geef ik het op en ga ik het gepantserde beest met mijn tien geboden te lijf. Het wordt een ietwat plakkerige affaire, maar ik slaag erin om bijna al het vlees uit de krab te krijgen.

Tijdens het eten hebben we uitzicht op een chique jacht dat vlak voor de kust van Pulau Ubin aangemeerd ligt. We zien de opvarenden wat fietsen in een bootje laden om mee aan land te gaan en zien ei zo na de fiets samen met één van de passagiers het water in donderen. Gratis entertainment! Nog wat later zien we zowaar een varaan op zijn dooie gemak op het strand slenteren. Alweer een diersoort die we kunnen afvinken.

Nu onze magen gevuld zijn, begeven we ons naar één van de verhuurwinkels en kiezen daar een knalblauwe fiets uit zonder versnellingen, maar mét een mandje. Het eiland lijkt vrij vlak en het is voor mijn vriend plezieriger om de fototoestelrugzak in het mandje te kunnen leggen dan ermee te moeten fietsen op zijn rug in tropische temperaturen van meer dan 30 graden. De fietsen blijken hun beste tijd gehad te hebben (ik neem aan dat die hoge luchtvochtigheid ook niet bepaald ideaal is), maar we geraken er redelijk vlot mee vooruit. Sterker nog, wij blijken in vergelijking met de gemiddelde Singaporean uitmuntende fietsers te zijn. Ik vermoed dat fietsen in Singapore een vrij uitzonderlijke manier is om je te verplaatsen en dat Singaporeans enkel fietsen in hun vrije tijd. Ze fietsen alleszins supertraag en zwalpen over de weg alsof ze te veel gedronken hebben, zonder rekening te houden met de andere fietsers.

Wij voelen ons even top-sporters wanneer we de ene na de andere fietser voorbij steken. Het zweet gutst langs onze lijven, maar dat kan de pret niet drukken. We genieten van de inspanning en de mooie fietspaden op Pulau Ubin. Alleen jammer dat twee eindbestemmingen van de fietspaden afgesloten waren wegens erosiegevaar (de kustlijn brokkelt langzaam af). De twee heuveltjes die we onderweg tegenkomen, blijken zonder versnellingen toch moeilijk bedwingbaar, dus we stappen even af. Misschien hadden we bij nader inzien toch beter een fiets met versnellingen gehuurd.

Opvallend is dat in tegenstelling tot op het vasteland hier en daar vuilnis rondslingert. Nochtans staan er in Singapore torenhoge boetes op sluikstorten. Een beetje jammer dat net op dit mooie eiland zwerfvuil het uitzicht verstoort. Onderweg lassen we een pitstop in om wat vocht bij te tanken. Mijn hoofd ziet zo rood als een tomaat van de warmte en de inspanning. We bestellen een kokosnoot en man, dat smaakt. Voor zowel mijn vriend als mezelf is het de allereerste keer dat we kokosnootwater drinken recht uit een kokosnoot. Na het heerlijk koele en ietwat zoet smakende water gedronken te hebben, lepelen we het zachte vruchtvlees uit de nooit. Het vruchtvlees vind ik redelijk smakeloos, maar het is wel verfrissend.

Rond 16u hebben we zowat elke uithoek van het eiland verkend. We leveren onze crappy fietsen weer in en verlaten het eiland zo rond 16.30u. Ik moet eerlijk zeggen wat ik wat opzie tegen de lange rit op de bus en de metro. Het is ook net spitsuur wanneer we in metro zitten en ik heb er even genoeg van. Ik stel aan mijn vriend voor om wat vroeger uit te stappen aan Raffles Place en het laatste stuk naar het hotel gewoon te voet af te leggen. Bij het buiten komen voelen we enkele regendruppels, maar een hevige regenbui blijft uit. De wandeling doet me deugd en na in onze hotelkamer het zweet van onze lichamen gespoeld te hebben, genieten we van ons avondmaal in de club. Dat het een mooie zonnige dag was, blijkt uit het feit dat we allebei een beetje rozer zien dan gewoonlijk. De zon heeft, ondanks de zonnecrème, haar sporen nagelaten.

Na het avondmaal duiken we het verfrissende water van het zwembad in. Na de zwempartij twijfelen we even, maar het is zo’n prachtige avond dat het zonde zou zijn deze door te brengen op onze hotelkamer. We trekken een luchtige outfit aan en slenteren op ons gemak langs Clarke Quay. We sluiten de avond af in stijl met een Singapore Sling in de sQue Bar met uitzicht op Clarke Quay. Romantiek ten top!