De jetlag haakte zijn klauwen in mijn nachtrust. In slaap vallen was geen enkel probleem: de vermoeidheid was immers groot na die bijna slapeloze vlucht, maar in het holst van de nacht was ik opeens klaarwakker. Mijn lichaam had duidelijk een signaal gekregen dat het tijd was om op te staan. De muziek van de live groepjes op Clarke Quay die tot in onze kamer doorsijpelde, maakte het er alleen maar erger op. Na een stevige onderhandeling met Klaas Vaak van een uur of zo lukte het me om opnieuw de slaap te vatten. Enfin, ja, geen ideale nachtrust, maar dat had ik ingecalculeerd door op onze eerste dag in Singapore niet te veel in te plannen.

Voordat we aan de ontbijttafel schoven, trok ik nog een paar baantjes in het verlaten hotelzwembad. Geen betere manier om ‘s ochtends de slaap te verdrijven dan met een verkwikkende duik in het frisse water. Ontbijten deden we in de club. Lekker rustig en het aanbod mocht er best wel zijn.

De dag voordien had ik een pedicure geboekt om mijn tenen flipflop-ready te maken. Het was er door al de drukte naar aanloop van onze vakantie niet van gekomen dit op voorhand te doen. Dus maakte ik graag gebruik van de wellnessfaciliteiten die Swissôtel aanbood. De eerste keer dat ik zo’n schoonheidsbehandeling laat doen tijdens een vakantie, maar wel een ideale activiteit als de jetlag nog niet volledig verwerkt is.

Ik werd bijzonder vriendelijk onthaald met een kopje thee, waarna ik naar een aparte ruimte geleid werd, alwaar ik mocht plaatsnemen op een ligbed. Beetje vreemd, want bij een pedicure zit je meestal. Ook niet zo gemakkelijk voor het meisje dat mijn tenen in de watten legde, want ze moest dan met een apart teiltje water sleuren om mijn voeten in te laten weken. Terwijl mijn voeten weekten, werd het licht in de kamer gedimd en een relaxerend muziekje opgezet. De slaap die ik deze nacht zo moeilijk vond, sloop op kousenvoeten dichterbij, terwijl ik mijn best deed om niet toe te geven.

Enfin ja, drie kwartier later stond ik buiten met vers gelakte teennagels. Al moet ik zeggen dat het meisje wel wat geknoeid had. Als ik mijn nagels zelf lak, is het resultaat beter, maar goed, vanop een afstandje zag je niet dat de nagels niet perfect gelakt waren, dus ik lag er niet van wakker. Ik was klaar voor onze eerste afspraak van de vakantie.

Bij het voorbereiden van de reis had ik wat research gedaan naar goeie restaurants in Singapore. Zo kwam ik uit bij restaurant André, volgens verschillende sites één van de top tien restaurants van Singapore. Ruim op voorhand hadden mijn vriend en ik een tafeltje gereserveerd om daar samen met een oud-collega van mijn vriend iets te gaan eten. De oud-collega was in Singapore voor dezelfde conferentie als mijn vriend, een ideaal moment dus om samen iets te gaan eten en bij te praten.

Mijn vriend in kostuum en ik in mijn mooiste kleedje (you have to look the part!) namen we de taxi naar Restaurant André. We waren een beetje te vroeg (het restaurant opende blijkbaar pas om 12 uur stipt) en we moesten dus noodgedwongen wachten in de lobby van een nabijgelegen hotel. Kwestie van niet doorweekt van het zweet aan tafel te moeten.

De lunch was alleszins een hele belevenis. Elk gerecht was een klein kunstwerkje vergezeld van uitmuntende wijnen. Vooral de wijnen maakten indruk. De (vrouwelijke) sommelier bleek trouwens een paar jaar in mijn favoriete Belgische restaurant  (In de Wulf) gewerkt te hebben. Aan de tijd onder de vleugels van Kobe Desramaults had ze een paar woordjes Nederlands overgehouden, die ze graag etaleerde. Wat me erg beviel bij restaurant André was de fijne sfeer, ondanks het niveau van het eten, was het personeel helemaal niet stijf. Integendeel er kon altijd wel een grapje af.

Dit aten wij:

• Deconstructed mojito as appetizer
• Monkfish liver custard, toasted mushroom and its vinaigrette, pickled onion, hazelnut
• Winter root vegetables, cured Spanish mackerel, wild herbs
• Pearl couscous with razor clam, emulsion of chorizo, puree of clam with basil
• Slow cooked pork belly, confit of salsify, fried kale
• Cake of puffed rice and barley, whith chocolate, liquorice, pulled cacao, whipped ganach and malt ice cream

We vroegen de sommelier ons een waardige afsluiter voor de maaltijd aan te bevelen. Eén van haar suggesties was umeshu (Japanse pruimenlikeur). De keuze was bijgevolg snel gemaakt: drie umeshu’s alstublieft! En omdat eentje geentje is, bestelde we nog een tweede rondje. Ongelooflijk lekker! Een hoogtepunt om de reis mee te starten.

Na de maaltijd, die verrassend vlot vooruit ging, namen we de taxi terug naar ons hotel. We verwisselden onze kleren en trokken de zwoele temperaturen tegemoet. Het was even wennen aan de vochtige temperaturen van 33 graden en meer, maar verder was het een bijzonder aangenaam weerzien met Singapore. Twee jaar geleden had deze stad mij bijna omver geblazen en ook bij een tweede bezoek had de stad nog niets van zijn bekoring verloren. Voor mij is Singapore een bijna surreële stad met die futurische hoogbouw en al die verschillende bevolkingsgroepen die harmonieus samenleven. Een soort utopie die blijft uitbreiden, want aan bouwwerven geen gebrek, in Singapore.

We besloten op ons gemak een wandeling langs de Singapore river te maken, langs de landingsplaats van Raffles en verder naar de plek waar de rivier in de Marina Bay uitmondt. Op die plek schittert de Merlion, een mythische kruising tussen een leeuw en een vis, hét symbool van Singapore. Natuurlijk wemelde het er van de toeristen, bijna allemaal uitgerust met hét accessoire van het moment: de selfie stick.

Na de obligate foto’s van de Merlion zetten we onze wandeling verder langs de rechteroever van de Marina Bay. Een mooie wandeling die ons een prachtig uitzicht bood op hét bekendste gebouw van Singapore: het fenomenale Marina Bay Sands hotel. Ik heb het gebouw nu al zo vaak gezien en vanuit bijna elk standpunt bewonderd, maar de betovering blijft.

De tijd gaat altijd sneller dan verwacht, want op het moment dat onze wandeling eindigde bij de luxueuze Shoppes at the Marina Bay Sands, was het al bijna tijd om naar de Singapore Flyer te gaan. Ik had ruim op voorhand een Moët & Chandon Champagne Flight voor ons tweetjes gereserveerd. We moesten er volgens onze boeking een half uur op voorhand zijn, maar het was er bijzonder rustig. Het personeel raadde ons aan nog even wat rond te lopen in de tuin die zich vlak onder het reuzenrad bevond. Tijdens onze wandeling voelden we enkele dikke druppels op ons neerdalen. De lucht was ondertussen stevig betrokken, wat de zichtbaarheid vanuit het rad niet ten goed zou komen. We hoopten vurig dat een hevige stortbui ons gespaard zou blijven, want dat zou een dikke streep door deze photo opportunity betekenen.

Zo’n tien minuten op voorhand gingen we terug naar de lobby. We werden door twee (!) personeelsleden naar boven begeleid en behandeld alsof we VIP’s waren. Het was helemaal niet druk, maar je kon zien dat op een ander tijdstip we gewoon de lange wachtrij zouden kunnen passeren. Ideaal voor mensen die net als ikzelf een hekel hebben aan wachten.

En we hadden geluk, doordat het helemaal niet druk was, hadden we de cabine volledig voor onszelf. In de cabine stonden twee glazen gekoelde champagne op ons te wachten, vergezeld van chocolaatjes en aardbeien. Door de trage rotatie hadden we de tijd om de fenomenale omgeving in ons op te nemen. De lucht was nog steeds zwaar bewolkt, maar het was gelukkig gestopt met regenen. Hoewel het rad traag draaide, was ons half uurtje veel te snel voorbij. We dronken de laatste druppels champagne op en stonden helaas alweer met beide voeten op de grond.

Tijd om op zoek te gaan naar een avondmaal. Na de copieuze lunch hadden we geen van beiden grote honger. Het Hawker center vlakbij de Singapore flyer was dus een ideale plek om iets kleins te eten. Ik ging voor noedelsoep met visballetjes. Toch net iets zwaarder dan gedacht.

Met de metro keerden we terug naar het hotel, waar we onder de nachtelijk hemel nog een paar baantjes trokken in het zwembad om vervolgens op tijd in bed te kruipen.