Een eeuwigheid geleden kondigde ik aan dat ik het Blogboek van Kelly Deriemaeker besteld had, een gesigneerd exemplaar nog wel. Het boek belandde niet veel later in mijn brievenbus en ik las het in een wip uit.

Helaas werd tijdens het lezen van dit zeer knap vormgegeven en vlot geschreven blogboek mij langzamerhand duidelijk dat ik niet tot de doelgroep behoorde. Ik heb een hekel aan die kunstmatige vraagjes onderaan schrijfsels (“En jij, wat vind jij?”), zie het nut niet in van bucket lists, heb geen enkele affiniteit met lijstjes (of het moesten todo-lijstjes zijn en die werk ik liefst zo snel mogelijk af), krijg de kriebels van buzzfeed-achtige artikels die beginnen met “17 tips om…”), blog tot nader order nog steeds anoniem, wat mij erg beperkt in het schrijven van coole-outfit-blogposts, heb geen handtas waarvan ik de inhoud met jullie kan delen en ben ervan overtuigd dat niemand hier op kooktips van mij zit te wachten, aangezien mijn kookkunsten zowat onbestaande zijn. Hetzelfde geldt trouwens voor mijn brei-, haak- en naaikunsten. Al de tips over vormgeving en fotografie waren zeer waardevol, maar het ontbreekt mij gewoon aan de tijd om deze in de praktijk om te zetten. En ik vrees dat het aantal meerwaardeposts op deze blog op één hand te tellen valt.

Dit alles wil echter niet zeggen dat ik het boek met tegenzin gelezen heb, de tips zijn wel degelijk goed en de fijne persoonlijkheid van Kelly spat van de bladzijden. Ik denk dat dit boek veel mensen zal helpen hun blog naar een hoger niveau te tillen.

Eén ding heeft het boek mij alleszins wel opgeleverd en dat op zich maakte het lezen al de moeite waard. Ik weet nu met honderd procent zekerheid voor wie ik deze blog wil schrijven. Voor me, myself and I. Zodat ik tien jaar later kan herlezen wat mij op dat moment bezig hield.

Dus: welkom yab, neem een stukje chocolade en zet u aan het lezen!