De voorbije dagen hadden we een Gregoriaanse zanger te gast. Dat kwam zo: de nicht van mijn vriend, zelf een klassieke zangeres, was op zoek naar een gastgezin voor een aantal leden van een klassiek mannenkoor. Aangezien wij toch over een volledig ingericht en zelfs ietwat opgeruimde logeerkamer beschikken, stelde ik onze kamer graag ter beschikking.

De zanger bleek een in de UK wonende Canadees te zijn, laten we hem voor het gemak David noemen. Ik keek eigenlijk best wel uit naar deze logeerpartij, want we denken erover om volgend jaar in Canada op vakantie te gaan en wat tips zijn altijd welkom. We hadden dan ook al plannen gemaakt om David op dinsdagavond mee uit eten te nemen en te trakteren op een typisch Belgische specialiteit (mosselen of zoiets).

Toen hij dinsdagavond bij ons aankwam, bleek hij echter al gegeten te hebben. Bovendien was hij zo uitgeput van het vroege opstaan (hij had om vijf uur ‘s ochtends de Eurostar naar Brussel genomen) en de ganse dag repeteren, dat het bleef bij beleefd handjes schudden, een glaasje water drinken en is hij daarna in bed gekropen. Niet meteen de avond zoals ik me die had voorgesteld, maar wel veel extra tijd om aan mijn foto’s te werken.

Ik heb hem zo rond een uur of één opnieuw horen opstaan en ben er zeker van dat hij nog een tijd gewoon in de living gezeten heeft, want ik zag dat het licht aan was. Enfin ja, de volgende ochtend lag hij nog in bed toen ik naar het werk vertrok en zagen we elkaar pas ‘s avonds terug. Jammer genoeg had ik op woensdagavond een vergadering die ik onmogelijk kon verzetten. Ik vond het erg jammer, want het was fantastisch mooi terrasjesweer en in België moet je daarvan profiteren als je de kans krijgt. Mijn vriend moest nog een paar zaken voor zijn werk afmaken, dus hij kon onze gast ook niet vergezellen naar de stad. Geen erg, ik gaf hem wat tips waar hij lekker kon eten en vertrok naar mijn vergadering.

Toen ik thuis kwam na de vergadering, bleek dat onze gast de woning enkel verlaten had om bij ons om de hoek een Domino’s pizza te halen en deze op te eten op zijn bed in de logeerkamer (!). Laat ons het erop houden dat ik hierdoor lichtelijk verbaasd was. Waarom gaan voor een vieze Amerikaanse pizza als Leuven zoveel lekkers te bieden heeft culinair vlak? En ‘t is niet dat hij de pizza niet in de woonruimte mocht opeten. Wij zijn normaal gezien echt wel goeie gastheren! De rest van de avond heeft hij alleen in zijn kamer doorgebracht.

Nog nooit zo’n makkelijke gast gehad. Al moet ik eerlijk zeggen dat ik teleurgesteld was door het gebrek aan interactie. Het gebeurt namelijk niet elke dag dat we een echte kunstenaar over de vloer hebben. Wellicht heeft hij zich laten afschrikken door al die computers of zo… Jammer.