Voor mij begon het voorbije weekend al op donderdagavond met een drankje en een stukje taart in het gezelschap van vrienden. De taart was ter ere van de jarige die de dag nadien zijn laatste jaar als twintiger inging.

Vrijdag had ik een dagje verlof genomen om in de namiddag de repetitie van het Vlaams Symfonisch orkest bij te wonen en nog wat aan mijn legendarische fotoachterstand te knabbelen. Die vrijdagavond zouden we normaal gezien mensen over de vloer krijgen voor een workshop die mijn vriend en ik organiseerden, maar de ene na de andere afzegging volgde en uiteindelijk daagde er welgeteld één iemand op. Dat dit de immer charmante Goofball was samen met haar schattige kabouter, maakte dat het toch een gezellige avond werd, zij het met een iets andere invulling dat oorspronkelijk bedoeld.

Zaterdagnamiddag gingen we naar de huwelijksviering met aansluitend receptie in de Begijnhofkerk. Eén van de meest romantische kerken van Leuven, vind ik persoonlijk. Alleen die ambetante kasseien zijn niet bepaald hakvriendelijk. Ik was als de dood dat ik mijn dure pumps om zeep zou helpen. Tijdens de misviering zong onze hoogzwangere vriendin samen met haar echtgenoot “Something Stupid“. Een ontroerend moment.

We sloten het weekend af met het impressionante Herdenkingsconcert op het Ladeuzeplein. Exact honderd jaar geleden stond Leuven immers in lichterlaaie en werden onschuldige burgers zomaar gefusilleerd. Iets wat we ons vandaag de dag nog amper voor de geest kunnen halen. Ik ben zo blij dat ik geboren ben in een democratisch land waar vrede heerst en vrouwen en mannen dezelfde rechten hebben. Voor hetzelfde geld was ik een yezidi-vrouw opgesloten in ISIS gevangenis. Nooit meer oorlog. As if.