Vandaag kwam er een pakje aan voor ons. Aangezien wij nooit thuis zijn, wanneer de koerierdiensten langskomen (het concept dat twee mensen voltijds werken, is hen wellicht vreemd), werd het pakje in ontvangst genomen door onze gepensioneerde bovenburen.

Deze avond gingen we het ophalen, met een klein presentje om hen te bedanken voor de moeite. We werden zoals gewoonlijk vriendelijk onthaald, al was ik even wat van mijn stuk gebracht toen de buurvrouw zei: “Kom binnen, deel in mijn groot verdriet.” Bleek dat haar petekind dit weekend was overleden. 33 jaar, hartaderbreuk. Poef, en gedaan. Mooie, pijnloze dood, maar wat een ramp voor de achterblijvers. Zo’n een jonge kerel, in de fleur van zijn leven, plots weggerukt van zijn geliefden.

Het was voor mij, nogmaals, een duidelijke aanmoediging om het maximum uit mijn leven te halen en me niet te laten opslorpen door onbenulligheden. Iets waar ik me goed genoeg van bewust ben, maar toch trap ik nog al te vaak in de valkuil van het geklaag en gezaag om trivialiteiten, terwijl het leven toch zoveel moois te bieden heeft.

Yolo? Of zoiets?