Te vroeg gejuicht, want een mindere nacht vandaag. Gelukkig was daar freshly squeezed honey dew juice om wat extra vitamientjes op te doen. Man, dit ontbijt ga ik toch wel missen als we terug in België zijn.

Op naar de keynote van Joe Sullivan (CSO van Facebook) en meteen van de gelegenheid gebruik gemaakt om tijdens de pauze was Facebook swag mee te nemen: twee t-shirts en twee pennen. Ik was toch al een tijdje op zoek naar een nieuw squash-t-shirt. Ik installeerde ook de MyTeksi app waarvoor reclame gemaakt werd tijdens de conferentie, maar moest wel even de hulp van de vriendelijke medewerker aan het MyTeksi standje inroepen, want ik ontving geen activatiecode via sms.

Na de pauze nam ik de benen en probeerde ik meteen mijn nieuwe app uit. Supermakkelijk: je geeft in op welke locatie je staat te wachten en naar welke plek je wil gebracht worden en een vijf à tiental minuten later komt er een taxi aan. De applicatie zegt je wat het nummerplaat is van de taxi, zodat je hem makkelijk kan herkennen en geeft je meteen een fotootje van de chauffeur mee. Eens in de taxi is de chauffeur verplicht om de meter te gebruiken en om te voorkomen dat hij rondjes zou rijden of zo, kan je je rit delen op Facebook of twitter of zelfs via sms.

Onderweg had ik een kleine spraakverwarring met de taxichauffeur. Hij vroeg iets over Petronas. En ik zeg: jaja, daar ben ik al geweest, terwijl de arme man zijn best deed om aan mij te vragen of hij mocht gaan tanken. Dat heeft hij dan maar gedaan zonder mijn toestemming. Toen we het tankstation binnenreden, realiseerde ik mij dat het een misverstand was.

Omdat ik nu toch een toch een taxi ter mijner beschikking had, besloot ik maar ineens voor één van de verst mogelijke locaties te gaan: de Thean Hou Temple. En wat een goeie keuze! De zon was uit in full force, het was écht heet, maar de fantastische locatie maakte de hitte draaglijk. De Chinese Thean Hou Temple telt drie verdiepingen en ligt op een heuvel waardoor het uitzicht op de rest van de stad fabuleus is. De tempel bevat zowel boeddhistische als taoïstische beelden, maar het is vooral het prachtige dak versierd met gouden draken en feniksen dat de hoofdprijs wegkaapt. Fenomenaal.

Ik nam ruim de tijd om de tempel te bekijken en twijfelde even of ik iets zou eten in de food court onder de tempel (die Chinezen, het zijn toch praktische mensen), maar ik had nog niet veel honger en het was er een beetje doods, dus ik bestelde opnieuw een taxi via MyTeksi en kijk, nog geen vijf minuten later werd ik opgepikt en liet ik me naar het Islamic Arts Museum brengen.

Daar aangekomen begon mijn maag toch een beetje te grommelen. Ik kocht mijn toegangsticket, liet mijn fototoestelrugzak in de lockers achter (verboden foto’s te nemen) en ging naar het café-restaurant in het museum op zoek naar een kleine hap. Ik wilde graag een stukje taart of een kom soep, iets kleins, maar ‘s middags bood het restaurant enkel een vrij dure buffetformule aan. Ik hield het dan maar op een mango lassi om de honger een beetje te temperen en begon aan mijn verkenning van het museum.

Het witte, modern ogende Islamic Arts Museum is echt een aanrader. De architectuur is prachtig en rustgevend, met veel ruimte en een schitterende binnenkoer. Hét opvallendste kenmerk zijn de vijf prachtig versierde koepels van Oezbeekse vaklieden binnenin. Zelfs al zou het museum leeg zijn, dan nog is het gebouw op zich de moeite waard. Maar de collectie is gelukkig ook geweldig: met meer dan 7000 voorwerpen is het de grootste collectie van islamitische voorwerpen in  Zuidoost-Azië. Ik was ook erg benieuwd naar het uitzicht vanaf het dakterras op de Masjid Negara vlakbij. Jammer genoeg waren de tegeltjes op het terras net heraangelegd en was het terras om die reden afgesloten. Gelukkig kon ik wel via de vensters een blik naar buiten werpen en enkele fotootjes tussen de lamellen door nemen.

Enige nadeel: het was werkelijk ijskoud in het museum. Ik denk achttien graden of zoiets. Op een gegeven moment vreesde ik dat mijn lippen blauw zouden uitslaan van de kou. Zonde, want als het er niet zo koud was geweest, denk ik dat ik er meer tijd in had doorgebracht. De collectie was dan ook erg divers, al had ik bij sommige voorwerpen het gevoel dat het label “moslimkunst” niet geheel terecht werd toegekend en dat het eerder om kunstvoorwerpen uit een bepaalde regio ging, die toevallig islamitisch was. Nuja, het is natuurlijk moeilijk de grens te trekken.

Ook heel erg boeiend: de maquettes van moskeeën over de ganse wereld. Zo stonden er een o.a. een fantastische maquette van de Taj Mahal, de Grote Moskee van Mekka en de Sultan Ahmed Moskee in Istanboel, maar ook moskeeën uit China waren vertegenwoordigd.

Enkele crappy iphone foto’s:

Rond vier uur stond ik terug buiten en twijfelde ik wat ik verder nog zou doen. Terwijl ik in de richting van de Masjid Negara stapte, stopte er spontaan iemand om mij een lift aan te bieden (stappende mensen, laat staan vrouwen, ze zijn dat hier duidelijk niet gewoon). Ik sloeg vriendelijk het aanbod af en ging op een bankje in de schaduw bij de moskee zitten. Ik probeerde via MyTeksi een een taxi op te roepen, maar het lukte niet. Blijkbaar waren alle taxi’s bezet of te ver uit de buurt. Ik zat wat te bladeren in mijn gids en me af te vragen wat ik vervolgens zou doen, toen een man mij aansprak die op een bankje tegenover mij zat. Hij vroeg me waarnaar ik op zoek was en ik zei hem dat ik probeerde een taxi te bestellen. Hij legde me uit dat taxi’s op deze plek bijna allemaal zonder meter reden en dat ik best wat verder door zou stappen, waar er een taxistandplaats was.

Ik bedankte hem voor het advies en ging op weg. Ik was nog maar een paar honderd meter verder of dezelfde man, ondertussen voorzien van een wagen, stopte naast me met de vraag of hij me een lift moest aanbieden. Hoewel hij er best vriendelijk en betrouwbaar uitzag, herinnerde ik mij het advies van mijn mama maar al te goed: “Nooit met vreemde mannen meegaan!”  Dus bedankte ik hem vriendelijk en zei hem dat ik besloten had het kleine stukje naar Merdeka Square te stappen. Uiteindelijk was dat niet zo heel ver en ondertussen was het alweer betrokken waardoor de hitte draaglijker was.

Bij Merdeka Square ging ik een klein beetje ondergronds om een shopping mall te verkennen, maar buiten wat zeer mooie graffiti was het daar nogal doods. Ik had heel veel honger ondertussen, die mango lassi was al lang verteerd, maar vond niet zo dadelijk iets om te eten.

Ik besloot het taxiplan dan maar te laten voor wat het was en de metro te nemen vlakbij Masjid Jamek. Ik was eerst per ongeluk in het treinstation terechtgekomen ipv in het metrostation. Gelukkig was er een ongelooflijke boertige vrouwelijke loketbediende om mij op onvriendelijke wijze de juiste richting aan te wijzen. Ik kocht een supergoedkoop kaartje voor de metro, probeerde mijn rammelende maag te negeren en vond mezelf heel erg dom omdat ik niets had gegeten in de Chinese food court.

Ik stapte af in KLCC, waar ik onmiddellijk twee gebakjes kocht die ongelooflijk lekker smaakten. Toen ik dan eindelijk in het hotel geraakt was, was de afsluitende keynote van Richard Thieme al begonnen. Een afsluitende keynote over UFO’s, what’s not to like? Wel, eerlijk, ik vond het een hoop conspiracy theories bij mekaar. Volgens Thieme zou de overheid systematisch bewijsmateriaal over het bestaan van UFO’s achterhouden voor het grote publiek. Ik vond het maar een zwakke afsluiter voor een conferentie over een zo actueel topic als security.

We maakten ons het na de conferentie niet al te moeilijk en gingen gewoon iets eten in het buffetrestaurant van ons hotel. Mijn persoonlijke maître d’hôtel kwam me bij elk gerecht uitleg geven en zo probeerde ik weer eens wat nieuwe plaatselijke specialiteiten. Leuk!

‘s Avonds hadden we ons ingeschreven voor de after party van de conferentie in de trendy bar Marini’s on 57. Zoals de naam doet vermoeden, bevindt deze bar zich op de 57ste verdieping, maar de usp van deze bar is zonder twijfel het fantastische uitzicht op de Petronas Twin Towers. Uiteraard waren fototoestellen niet toegelaten, maar ik nam toch snel een fotootje met mijn iphone.

Tijdens de party raakten we aan de praat met een superleuk koppel uit Djakarta, die ook in ons hotel verbleven, samen met hun dochter. Het klikte meteen en tegen het einde van de avond hadden we besloten de volgende dag samen een uitstapje te maken naar de Batu Caves. En oja, we waren altijd welkom in Djakarta. Van die uitnodiging gaan we zeker nog gebruik maken!