Onze kamer in Lios Mhoire Bed and Breakfast is minder waw dan die in de vorige B&B’s, maar de regendouche is top én er staat meer dan genoeg druk op het water wat het voor mij een pak makkelijker maakt om mijn haar te wassen. Het ontbijt krijgt van mij eveneens vier sterren. Ik verorber in mijn eentje twee grote kommen verse fruitsla met heerlijke Griekse yoghurt met honing en dat in combinatie met een roerei en zalm. Ik kan er weer voor even tegen.

We zitten voor het ontbijt aan één tafel met een koppel uit Glasgow en een Duitse dame die in haar eentje een deel van de West Highland trail aan het doen is. De Duitse dame klaagt dat het te warm is om te wandelen en dat terwijl het voor mij gerust nog een graad of tien warmer mag zijn. 😉

Vandaag is de eerste dag dat ik mij daadwerkelijk beter voel! Net op tijd om wat pittige wandelingen te verorberen. Helaas lijkt de zon zich vandaag achter een dikke laag wolken verstopt te hebben. Het was te denken dat ons geluk niet kon blijven duren. Toch besluit ik voor blote benen te gaan, veiligheidshalve gecombineerd met wandelschoenen i.p.v. -sandalen. 😉

We rijden volgens plan naar The Three Sisters om daar een wandeling te maken. Daar aangekomen blijkt het ongeveer vijf graden kouder dan beneden bij onze B&B en staat er een ijskoude wind. Ik zie het echt niet zitten om in die omstandigheden met mijn net genezende ontsteking van de bovenste luchtwegen de berg op de klauteren. We maken rechtsomkeer en besluiten eerst een wandeling naar de stuwdam te maken. Dit alles maakt dat we natuurlijk wat tijd verloren hebben, waardoor we pas rond kwart voor elf aan het startpunt van de stuwdamwandeling zijn.

De temperatuur is hier alvast een pak draaglijker. En jawel, niet zo heel veel later komt de zon aarzelend door het wolkendek priemen en de stukken blauw in de lucht worden steeds groter. De wandeling zelf valt echter tegen. De route loopt langs een oude militaire weg die voor het grootste deel uit kiezelstenen bestaat. Klimmen op kiezelstenen is sowieso al geen lachertje en dan worden we nog niet eens beloond met mooie uitzichten of zo. We zijn omringd door saai bos en de wandeling wordt op den duur echt eentonig. We bijten door tot we uiteindelijk rond half één eindelijk een mooi uitzicht te zien krijgen en besluiten dan op onze stappen terug te keren en de stuwdam te laten voor wat ze is.

We lunchen in The Tailrace Inn in Kinlochleven, met voor mij a toasted sandwich with tuna and cheese en voor mijn vriend een chicken curry. Niet veel volk in dit etablissement dus we zijn snel bediend en even snel weer buiten. De magen gevuld, maar ook niet meer dan dat.

We besluiten het erop te wagen en terug te rijden naar The Three Sisters. We zijn er rond iets voor drie en de temperatuur is flink gestegen ten opzichte van deze ochtend. Ideaal om aan de wandeling te beginnen. Op de parking worden we welkom geheten door een échte Schot in traditionele klederdracht en mét doedelzak. Op de tonen van zijn muziek vatten we de beklimming aan. Het pad is vrij steil, maar veel toffer dan de wandeling van deze voormiddag. Met prachtige uitzichten op The Three Sisters en omgeving.

Op de flank van de berg houden we even halt bij een groep jongelui waarvan er eentje op een accordeon speelt. Het concert botst een beetje met de flarden doedelzakmuziek, maar mooi is het wel. We klimmen nog een flink eind verder en genieten van het uitzicht op de besneeuwde toppen terwijl de zon door het wolkendek breekt. Rond half vijf zijn we terug op de parking. Dalen gaat zoveel sneller dan klimmen. 😉

We hebben de smaak nu goed te pakken en gaan voor nog een wandeling: de Glencoe Woodland Walk. We zijn nog net op tijd om snel iets te drinken in het visitor center en een tiental minuutjes mee te surfen op het free wifi aldaar alvorens de deuren onherroepelijk worden gesloten. Jammer, want ik had de expositie over de geschiedenis van Glencoe graag willen zien.

De Glencoe Woodland Walk blijkt een makkelijke wandeling die langs een charmant piepklein vijvertje voert en een goede blik op de omgeving biedt. Het valt op dat men overal bezig is de (niet-inheemse) dennen te rooien en te vervangen door aanplantingen van jonge inheemse loofbomen. Een heel werk. Het is wel een beetje zuur als je bedenkt dat de bomen die nu gerooid worden er oorspronkelijk door dezelfde natuurbeheerorganisaties werden aangeplant. Voortschrijdend inzicht, zullen we maar zeggen.

Om de dag in schoonheid af te sluiten en te profiteren van de zon die nu echt volop schijnt, doen we rond twintig na zes nog een miniwandeling in de leisteengroeven van Ballachulish. De jarenlange ontginning van leisteen heeft een landschap geschapen met een leuke vijver in het midden omringd door leisteenrotsen. Hier en daar zijn nog rotsen zichtbaar met markeringen om ze te klieven. De wandeling is goed voorzien van informatie over het harde leven van de mannen die in deze groeves werkten. Heel interessant én toegankelijk voor rolstoelen. 😉

Dineren doen we in The Laroch Bar in Ballachulish. We komen er eerder toevallig terecht, maar het blijkt er stampvol te zitten met een mix van locals en toeristen. We bestellen volgens het alom gekende concept aan de bar. Ik ga voor een vegetarische curry en mijn vriend voor een simpele pasta met groenten. We eten hier bij het ontbijt al meer dan vlees genoeg! Uiteraard kan mijn vriend het niet laten om alweer een andere whisky te proeven. De bartender is maar al te bereid om zijn collectie te showen. Ik houd het bij een glas witte wijn, dat toch echt wel veel beter smaakt dan cider!

Bij het terugrijden naar onze B&B worden we getrakteerd op een werkelijk sublieme zonsondergang boven Loch Leven. We lopen nog even tot de pier waar wat mannen staan te vissen om het spektakel in ons op te nemen.

Ondanks het wat mindere begin, een mooie (en alweer droge) dag. Alleen jammer dat mijn vriendje mijn virus lijkt overgekregen te hebben, want hij heeft last van keelpijn. Dat belooft niet veel goeds…