Bij mijn geboorte (niet zo heel lang geleden) kreeg ik een gouden armbandje met mijn naam in gegraveerd. Een typisch geboortegeschenk. Er waren zelfs extra schakels voorzien om het armbandje te vergroten, mocht mijn polsomtrek toenemen in de loop der jaren. Als kind droeg ik het ding enthousiast, tot het op een dag kwijt raakte. Weg, verdwenen. Alles afgezocht, niets gevonden. Verdriet, treurnis alom (bij mijn moeder nog meer dan bij mij), maar verlies hoort nu eenmaal bij het leven en een mens kan niet blijven treuren.

Tot mijn vader een paar jaar later de auto een grondige schoonmaakbeurt gaf. En kijk eens wat er daar teruggevonden werd, onder de automatten: jawel, het armbandje. Ik droeg het weer trots alle dagen, de extra schakels werden toegevoegd, de naam werd er opnieuw in gegraveerd, het geheel werd opgeblonken. Ik werd groot, ging naar de unief, studeerde af, het armbandje ging overal mee naartoe.

Tot een paar maanden geleden. Opeens zat het niet meer rond mijn pols. Overal gezocht, niets gevonden. Ik vond het jammer dat ik dit juweel dat even oud was als mezelf voorgoed kwijt was, maar had weinig keuze dan me bij het verlies, definitief deze keer, neer te leggen.

Enfin ja, jullie voelen het al aankomen. Deze week moest ik in Luxemburg zijn voor mijn werk en nam ik mijn laptop mee. Toen ik in de trein de laptop uit de Samsonite rugzak (zo eentje met een speciaal gewatteerd vak voor de laptop) haalde, zag ik iets blinken. Een papiertje van een snoepje zo leek het wel. Maar neen, het was mijn armbandje. Opnieuw miraculeus opgedoken. Ik kon het bijna niet geloven.

Ik denk dat ik het nu niet meer ga dragen, maar veilig ga opbergen. Het is een klein beetje te groot waardoor het zonder het slot te openen van mijn pols kan glijden en ik denk niet dat ik nog een derde keer zoveel geluk zal hebben.