Vrijdag plande ik een vrije dag in mijn agenda, omdat ik voelde dat ik er nood aan had om mijn hoofd even leeg te maken. Maar omdat ledigheid des duivels oorkussen is, werd er een afspraak gemaakt met de techniekers van Belgacom om uit te vissen waarom onze internetconnectie er sinds de upgrade van ADSL naar VDSL de brui aan gegeven had. (Hoe slaagden wij er dan nog steeds in 24/24 online te zijn, vraagt u zich nu ongetwijfeld af. Wel, dankzij onze sympathieke onderbuurman die zijn wifi voor ons openstelde. Hartelijk dank, buurman! ‘t Is dat ze ten tijde van de bijbel nog geen internet kenden, want ik ben zeker dat het achtste werk van barmhartigheid anders wel “De internetlozen van connectiviteit voorzien, zou geweest zijn.)

Bon, de Belgacomlieden togen aan de slag, liepen wat binnen en buiten, trokken naar de kelder, voerden een adresverandering door en deelden me vervolgens mee dat alles voor hen in orde was, buiten het feit dat we nog altijd geen internet hadden. Daarvoor moesten we contact opnemen met onze provider, Dommel. Mijn humeur was al niet zo geweldig omdat ik te vroeg had moeten opstaan op mijn vrije dag om de mannen van Belgacom binnen te laten, maar een helpdesk gesprek, daar had ik helemaal geen zin in.

Toch maar door de zure appel gebeten. Na veel wachtmelodietjes kreeg ik iemand aan de lijn die bleef vasthouden dat we de verkeerde splitter op de modem hadden aangesloten. Ik zei dat dat niet kon zijn, hij bleef hardnekkig volhouden van wel. Behoorlijk pissed smeet ik de telefoon dicht, verder surfend op het internet van de onderbuur.

Gelukkig kon mijn vriend ‘s avonds, na nog wat meer frustrerende helpdeskgesprekken, Dommel overtuigen dat er toch iets anders scheelde. Een factory reset later, deed de modem zijn werk en konden we eindelijk onze VDSL verbinding in gebruik nemen. De Dommel helpdesk achterlatend in de overtuiging dat we een verkeerd wachtwoord voor de modem opgegeven hadden.

Nuja, whatever. Het werkt.