Woensdagavond bracht ik door in de Notre Dame in het gezelschap van de mede-leerlingen van mijn nieuwe klas Russisch. Na het allerheiligenverlof besliste ik een jaartje pas op de plaats te doen en van het vijfde jaar naar het vierde terug te keren. Door de drukte op het werk had ik al te veel lessen van het vijfde jaar gemist en ik had het gevoel dat een herhaling van de grammatica van de werkwoorden van beweging in het vierde jaar geen kwaad kon. En ik moet eerlijk bekennen, het ontbrak me aan energie om de gemiste lessen op andere momenten bij te benen. Russisch is nu eenmaal geen Spaans, waar ik zonder al te veel inspanning goede punten kan halen. Ik moet toegeven dat ik me even een loser vond, maar mijn vriend wist me ervan te overtuigen dat Russisch nog altijd een hobby is en stress hebben voor je hobby is belachelijk. En daar had ik niet van terug.

In het vierde jaar blijken trouwens heel leuke mensen te zitten. Meer mensen van mijn leeftijd en met een gelijkaardige achtergrond. Zo maakte ik kennis met een industrieel ingenieur die controles uitvoert bij bouwers van vliegtuigonderdelen. We hadden het over het ongeluk met de Air France 447 en hoe de meeste vliegtuigongelukken te wijten zijn aan een menselijke fout. Ik maakte ook kennis met een vrouwelijke rechercheur en had vervolgens met de industrieel ingenieur en twee oudere heren een heel interessante discussie over de staking, de huidige economische situatie, de zin en onzin van de maatregelen van Quickie, hoe grote bedrijven als ArcelorMittal en Electrabel niet moeten bijdragen om de put te vullen en de tegenstelling die er lijkt te ontstaan tussen de oudere generatie babyboomers en hun kinderen. Heel boeiend!