Neen, ik heb het niet over de tv-serie waar je blijkbaar ofwel vóór ofwel tégen moet zijn, want door de afwezigheid van een tv ten huize yab, is het mij nog niet gelukt een aflevering mee te pikken. Ik heb het dus over de boeken van Lanoye waarop deze fictiereeks gebaseerd is. Een tijd geleden zat de trilogie voor een spotprijsje bij de Humo. Dus kocht ik de Humo, las ik één artikel en gooide hem vervolgens bij het oud papier. Nooit begrepen wat mensen in dat tijdschrift zien. De trilogie van Lanoye daarentegen, dat is andere koek.

Vooral het eerste deel is één lang, hilarisch opwindend leesavontuur. Vol met uitvergrote karikaturale personages die tegelijkertijd verbazingwekkend dicht bij de realiteit staan. Sommige scènes bezorgden met flashback’s naar mijn jeugd. Ik denk dat ik vroeger echt zulke tantes hád. Enfin, het boek is bijwijlen hilarisch, maar ook tragisch, want de hoofdpersonages zijn gedoemd ten onder te gaan en in hun val leggen ze de rotte plekken van het systeem bloot, in een land waar iedereen zijn best doet om zo weinig mogelijk belastingen te betalen.

Tegen dat ik bij het derde boek van de trilogie aanbeland was, begon het recept wat afgezaagd te geraken en als “meer van hetzelfde” aan te voelen. En het lot van Katrien, die als onschuldige bijstaander ongewild de neerwaartse spiraal in gang zet, was voor mij te gruwelijk. Toch kan ik niet anders zeggen dan dat dit boek een waar genot was om te lezen. Een gruwelijk geestig genot.