Vrijdagavond was ik op stap met de collega’s van ‘t werk. Ik had stiekem gehoopt de avond te starten met een klein aperitiefje, maar het draaide anders uit. Vrijdagnamiddag woonde ik namelijk een doctoraat bij en daar hoort een receptie bij. De speeches en de felicitaties (terecht, want een doctoraatsthesis van 758 pagina’s schrijven, dat is niet iedereen gegeven) namen echter zoveel tijd in beslag dat we de receptie moesten laten schieten, want het is alom beken dat ik niet graag te laat kom op een afspraak.

En zo smulden we ‘s avonds met een bende van twaalf collega’s, oud-collega’s en partners in de Toeareg van overheerlijke tajines en kreeg ik toch nog het glaasje cava waar ik zo’n zin in had. Eigenlijk was het de bedoeling om een streepje Beleuvenissen mee te pikken, maar blijkbaar waren er geen grote folkliefhebbers onder mijn collega’s. Dus belandden we in de Wentelsteen waar ik verschrikkelijk lang moest wachten op mijn margarita en een collega keer op keer de ober eraan moest herinneren dat zij ook een pintje besteld had. Maar de margarita was lekker and a good time was had by all.

Echt, ik heb geweldige collega’s.