Ik las bij Lilith dat haar eerste samenwoningservaringen vrij traumatisch waren geweest. Ha, dacht ik, voer voor een leuk blogpostje, want ongetwijfeld moet dat eerste samenwonen bij mij en mijn vriend toch ook een paar straffe verhalen opgeleverd hebben? Blijkbaar niet. Ofwel liggen die prille begindagen al zo lang achter mij dat ik alle kleine ergernissen gewoon uit mijn geheugen gebannen heb, want ik kan me, met de beste wil van de wereld, niets ergerlijks voor de geest halen.

Als ik er zo op terugkijk, lijkt het wel alsof we heel geleidelijk van de ene toestand in de andere gleden. Want, na nog geen jaar samen stonden al mijn spullen al op zijn kot en hoewel ik nog een eigen kot had, dat vooral diende om mijn katholieke ouders wijs te maken dat ik niet zoiets onkatholiek als samenhokken deed, bracht ik het merendeel van mijn dagen (en nachten) op zijn kot door. En wie kan samenleven op een ruimte van drie op vier meter in het gezelschap van een stuk of tien computers, die heeft weinig tot geen problemen als er effectief verhuisd wordt naar een flatje (bestaande uit een leefruimte, piepklein badkamertje en een aparte slaapkamer) in een studentenresidentie.

Het eerste kot waar we samenleefden, was ook het kot waar we een nachtkastje hadden dat bestond uit opgestapelde pc’s. Altijd goed voor een paar verbaasde blikken van onze bezoekers. Studeren deden we samen: hij aan de bureau en ik op zijn bed. En dan Futurama’s kijken en niet kunnen stoppen, want we hadden geen van beiden zin om opnieuw achter de boeken te kruipen. Goh, ik krijg zelfs nog een beetje heimwee naar de tijd van toen. Al is er één ding dat ik beslist niet mis: slapen in een eenpersoonsbed. Al denk ik dat vooral mijn vriend heeft afgezien in die tijd, wetende dat ik niet vaak stil lig en graag met de dekens aan de haal ga.

Dat flatje was dan weer het toneel van menig legendarisch feestje. Vier housewarming parties gaven we er. Daarnaast hielden we er een whiskeyfeestje, een wodkafeestje, een post-examenfeestje, een Fiesta Mexicana, een Japans feestje, een Mediterraan feestje, een afzuip, een bierproefavond, een oktoberfeestje, een kerstfeestje, een Red Party en een Italiaans feestje. (Nu geef ik alleen nog maar gewone feestjes, te lui om nog met een thema te werken.) Een afscheidsfeestje ontbreekt in het lijstje, merk ik nu. Waarschijnlijk omdat het een afscheid in mineur was. Ons huurcontract liep af en ons nieuwe appartementje was nog verre van klaar. Heel even waren we dakloos. Gelukkig was er nonkel K om ons uit de nood te helpen en ons een mooie kamer in zijn grote huis aan te bieden.

We blijven nonkel K eeuwig dankbaar voor het dak boven ons hoofd, maar echt op mijn gemak heb ik me nooit gevoeld in dat moderne witte huis met zijn krakende trap, vreemde indeling en douchekabine die we na het douchen van kop tot teen moesten afdrogen omdat er geen kalk op de kunststof deuren mocht achterblijven.

We slaakten dan ook allebei een zucht van verlichting toen we een half jaar later in ons eigen appartementje konden trekken, dat nog verre van af was en regelmatig overdag bezocht werd door werkmannen die bij ons hun gevoeg kwamen doen. Maar hey, het was wel ons eigen stekje. Waar we nog jaren voor moeten afbetalen, maar met voldoende ruimte om al die pc’s een plaats te geven. 😉