De naam zegt jullie waarschijnlijk niks (en eerlijk gezegd, mij ook niet), maar zijn tekeningen van Tiny, dat brave meisje met de blozende wangetjes, hebben Marcel Marlier onsterfelijk gemaakt. Voor mij zal Tiny voor eeuwig en altijd het meisje zijn dat me liet kennismaken met het mij toendertijd heel mysterieus in de oren klinkende bloemencorso (tot op de dag van vandaag heb ik nog nooit zo’n corso in ‘t echt gezien, een schande is het, zeker na mijn oproep van drie jaar geleden).
In “Tiny in de bergen” maakte ik voor het eerst kennis met steenbokken en bergmarmotten, die ik, net als de bergen zelf, nog nooit in ‘t echt had gezien. De boekjes leverden me stof om weg te dromen over wagens vol met geurende bloemen en reizen naar verre landen. En ja, Tiny was een beetje saai en afgeborsteld, maar ze zag tenminste een stuk van de wereld. Iets waarvan ik als klein meisje alleen maar kon dromen.
Tiny nam helemaal alleen de trein, vond ik toen erg bewonderingswaardig!
En als ik me niet vergis: de laatste zondag van augustus in Blankenberge
Ik wist niet eens dat Tiny Belgisch was! Schande toch he!
Mijn eerste Tinyboek was “Tiny in het vliegtuig”. Tiny die met haar mama en broer naar Italië vloog. En Poeffie die niet meemocht, maar uiteindelijk toch meegereisd was in de bagageruimte. Ik kan me die prenten 40 jaar later nog levendig voor de geest halen. Heb ik daarbij weggedroomd zeg!
Ik kreeg een krop in mijn keel toen ik hoorde dat die man overleden was..