Vorige week dinsdag had ik het geluk de Belgische première van deze bijzondere film (internationale titel: Little baby Jesus of Flandr) te kunnen bijwonen op het filmfestival van Gent. “En waar de sterre bleef stille staan” is een afstudeerproject van een jonge regisseur, maar dat is er geen moment aan te zien. Integendeel het lijkt alsof dit het werk van een rijpe regisseur is.

“En waar de sterre  bleef stille staan” is gebaseerd op een toneelstuk van Felix Timmermans. Ik moet er meteen bij zeggen dat door het trage tempo en het bijna ontbreken van een verhaal dit zeker geen film voor iedereen is. Sommige van mijn collega’s in de zaal waren zelfs weggedommeld. Ik was echter bijzonder gecharmeerd door de prachtige fotografie (hoe verschrikkelijk mooi is Vlaanderen wel niet) en de bijzondere vertolkingen van de hoofdacteurs.

De cast bestaat voor het grootste deel uit mensen met het syndroom van Down die volzinnen uitspreken die ze duidelijk niet goed vatten. Deze manier van vertolken, zorgt voor een schitterend laagje surrealisme dat de kers op de taart van deze film vormt. Bestaat God en de duivel? Hebben ze werkelijk het kinneke Jezus gezien? Wie zal het zeggen? Feit is dat het applaus voor de drie hoofdrolspelers die na de première naar voren werden geroepen, hartverwarmend was. De tranen die langs hun wangen naar beneden gleden, waren dit nog des te meer.

Prachtige film, voor mensen die houden van een beetje traagheid en symboliek.