Het is een thema waar ik al lang en veel over nagedacht heb: de huidige manier waarop de geneeskunde omgaat met mensen die ten dode zijn opgeschreven. De overdreven therapeutische ijver die veel artsen aan de dag leggen, zelfs al is het zinloos. Nog een operatie, nog een behandeling, nog een poging,… Het leven wordt in het beste geval enkel gerekt, vaak ten koste van de levenskwaliteit, maar deze ijver kost de maatschappij vooral heel veel geld. Ik vind de vragen die in dit artikel opgeworpen worden, dan ook heel zinvol. Al moet ik toegeven dat ik verbaasd ben dat het net de CD&V is die de discussie opent.
PS: Hoe zou het nog met Ariel Sharon zijn?
Ik kan veel volgen, maar niet alles. Dat ze bijvoorbeeld de hippotherapie voor gehandicapten in vraag stellen. Het is verdorie één van de hoogtepunten van hun leven, voor die gasten verdorie.
En verder: en wat als het over uw dierbaren gaan? Als je weet dat er niets meer aan te doen is, maar als ze met bv chemo het leven nog wat kunnen rekken en kwalitatiever wordt. Niet doen want het kost geld? Moeilijk, moeilijk.
Op zich snap ik de bedenking die de CD&V minister maakt wel. Maar wanneer je rechtstreeks in contact bent gekomen met zo’n situatie, vind ik dat hij toch ongelijk heeft.
Toen bij mijn moeder kanker werd vastgesteld haal je hoop uit elke behandeling. Moesten dokters zomaar beslist hebben dat mijn moeder een bepaalde behandeling toch niet zou gekregen hebben omdat de uitslag “twijfelachtig” ging zijn, zouden wij dat toch nog aangevochten hebben. Op zo’n moment – als de persoon in kwestie nog moed heeft om te vechten – moet en wil je gewoon alle hoop en behandelingen vastklampen.
Mijn moeder heeft het gevecht niet gehaald helaas, maar ik zal nooit het gevoel hebben dat we er niet voldoende voor gedaan hebben.