Daar stond ik dan. Na een tocht door een donkere kerk en omhoog langs een supersmalle wenteltrap. Aan de voet van een smalle metalen ladder. Op mijn hoogste hakken (tien centimeter) en met mijn mooiste zomerrokje aan. Even gevloekt, maar zo snel laat ik mij niet ontmoedigen. Mijn fototoestel schuin over mijn schouder gehangen om het ding (met flits) te stabiliseren en hup, omhoog ging ik langs de sporten van de ladder. Om uit te komen tussen de prachtige houten dakspanten van de kerk. Nog een tweede kleine houten ladder scheidde me van mijn einddoel: de gloednieuwe beiaard, die ingespeeld zou worden door de nieuwe Leuvense rector Mark Waer en ere-rector en president van het Begijnhof Marc Vervenne.
En zo kwam het dat ik gisterenavond samen met twee rectoren, twee beiaardiers en twee beroepsfotograferen in een piepklein kamertje hoog in een kerk stond, bestoft, maar gelukkig. En niemand die zich afvroeg wat ik daar eigenlijk deed. 😉
Ahnee, die rectoren waren achter jou de trap opgeklommen en helemaal van hun melk
Wat dééd je daar dan eigenlijk? Gewoon toevallig op het juiste moment op de juiste plek?
What! Dat fototoestel helemaal zelf gedragen?
Wat ik mij afvraag: hoe weet jij altijd daar op de juist momenten te zijn?
Goeie tipgevers, he. 😉