Vroeg opgestaan en ontbeten in het hotel, want er stond een lange rit van Montreal naar Albany op het programma. We kozen ervoor de highway te vermijden en dwars door Adirondack park naar het zuiden te rijden om te genieten van het natuurschoon. Een beetje afwisseling na al die steden kon geen kwaad.

‘s Middags stopten we in het godvergeten stadje Malone om ons middagmaal te nuttigen. De dienster in Hostler’s Family restaurant dacht dat we Canadezen waren. Blijkbaar zien ze in Malone niet veel Europeanen, te oordelen aan haar verraste uitroep “ You’re Europeans?”. Kunnen ze de komende maand tegen al hun klanten zeggen: “Did you know we had Europeans in our restaurant?”

Ik bestelde een sandwich met kalkoen. Een mens zou denken dat je daar niets mis mee kan doen. Think again. Ik kreeg slap wit brood met daartussen een paar plakjes kalkoen dat dreef in een plas smaakloze lichtgele saus die vaag iets weg had van sause Hollandaise. Het trok op niks en ik liet het merendeel dan ook staan.

We lieten Malone achter ons en reden verder naar het Visitor Interpretive Center van Adirondack park in Paul Smiths. We waren van plan om enkele trails te wandelen in het prachtige natuurpark. In het Visitor Center kregen we van de vriendelijke meneer aan het onthaal een plannetje van de wandelroutes. We vroegen hem of er soms regen verwacht werd, want onderweg hadden we de lucht donkerder zien worden. Hij keek live op de radar en zei dat het waarschijnlijk zou meevallen. Misschien een paar kleine regenbuitjes, want er waren wat kleine wolkjes te zien op de radar. Voor de zekerheid namen we toch maar onze paraplu mee. Ervan uitgaand dat wie een paraplu meeneemt, hem meestal niet nodig heeft.

Het eerste kwartier van de wandeling was erg aangenaam. We zagen een reiger, keken uit over moerasgrond en genoten van het gekwaak van de kikkers en het gefluit van de vogels. Iets minder leuk was de interesse die de muggen voor ons hadden. Er waren niet veel wandelaars in het park, dus zochten ze massaal onze armen en benen op.

Na een kwartier begon het lichtjes te druppelen. We lieten ons door die paar druppels niet van de wijs brengen en wandelden verder tot aan de Shingle Mill Falls. Daar zagen we onze tweede reiger. Ik was net volop bezig met het dier te vereeuwigen toen de hemelsluizen opengezet werden. Het regende niet, het goot, het gutste, het was een regelrechte wolkbreuk. We openden onze paraplu’s en hoopten dat de bui snel zou over waaien. Deze hoop bleek tevergeefs te zijn. De regen gutste uit de hemel en noodzaakte ons een schuilplaats te zoeken in een houten hut langs het trail.

We wachtten en wachtten tot de regen zou minderen. Toen dit niet gebeurde, stapten we met onze paraplu’s en doorweekte kleren de regen in en beten we door tot het Visitor Center opnieuw in zicht was. Mijn benen hingen tot aan mijn knieën vol met modder, mijn sandalen waren doorweekt en mijn kleedje was er niet veel beter aan toe. Gelukkig was het rond de vijfentwintig graden waardoor het niet koud was. Na ons een beetje gefatsoeneerd te hebben in de toiletten, kropen we met onze bemodderde schoenen in de auto. De andere trails die we nog wilden doen, lieten we wijselijk voor wat ze waren.

De rest van de rit reden we door de mooiste landschappen van de ganse reis: groene, glooiende bossen met veel meren en vijvers. Prachtig. We stopten onderweg om de benen even te strekken en, jawel, een cheesecake te eten. Jammer dat we te laat waren, want je kon er voor maar 70 dollar met drie personen een vlucht met een klein watervliegtuigje over het meer maken. Dat had ik dolgraag eens gedaan.

Onderweg kwamen we nog een hert tegen dat langs de kant van de weg naar de auto’s stond te kijken (of zo leek het toch). We maakten een U-turn en waren nog net op tijd om enkele foto’s van haar hoog in de lucht stekende, wegsnellende staartje te maken.

Na een lange dag in de auto zitten, kwamen we rond half negen in het Holiday Inn hotel in Albany aan. Het was nog steeds wolkbreukweer, dus veel zin om de omgeving te verkennen hadden we niet. We hadden trouwens een berg vuile was die nog verwerkt moest worden. Gelukkig had dit hotel wel een laundry room. We bestelden take-away Thai, terwijl we de was- en droogmachines aan het werk zetten. Met z’n drietjes op het bed voor de tv met plastic bestek Thai food eten. Het had wel iets.