Uit mezelf zou ik deze film nooit zijn gaan zien. Het is dat vriend K ons gisteren belde tijdens het driekoningenfeestje met het voorstel om diezelfde avond samen naar deze film te gaan. Het was al een tijdje geleden dat we K nog gezien hadden en ik dacht: ach ja, ik vond Jim Carrey best wel te pruimen in Eternal Sunshine of the Spotless Mind en The Truman Show, waarom niet?

Nu moet ik zeggen dat ik de trailer al had gezien en dus een goed idee had waarover de film ging en zelfs hoe deze zou aflopen. Ik had dus al een klein vermoeden dat Yes man niets voor mij zou zijn. En jawel, het was weer van dat: de ganse zaal lacht, yab niet. Gelukkig heeft mijn vriendje me een aantal keer gekieteld of het was echt wel een triestige film geworden. 😉 Nu, sommige scènes vond ik wel geslaagd en ik heb toch echt wel een paar keer geglimlacht. En ja, het einde was echt zo verschrikkelijk voorspelbaar als ik verwacht had. Next!

Enfin, het was fijn dat we K nog eens gezien hebben. 😉