Het is ook altijd wat met mijn squashpartner. De ene keer vergeet hij dat het squash is, de andere keer is hij te laat, dan weer te vroeg, dan vergeet hij zijn sportschoen en zijn squashraket,…

Vandaag kreeg ik om tien voor zeven een telefoontje: of ik om zeven uur op de squash kon zijn. Lichte verwarring bij mezelf, want in mijn agenda stond dat de squash om half acht begon en dit stond ook zo in de mail die hij me stuurde na de reservatie. Jaja, hij had zich vergist, hij had gereserveerd van half zeven tot half acht, maar mij het foute tijdstip doorgeven, maar ondertussen had hij al gevraagd of we een half uurtje later konden beginnen, om zeven uur dus. En of ikafkwam ik? Ik: ok. Ondertussen ben ik al het één en ander gewoon, dus sprong ik in mijn squashkleren, haalde mijn squashraket ergens vanonder een stapel rommel tevoorschijn en repte ik mij in zeven haasten naar de squashzaal.

Daar aangekomen had ik al mijn energie blijkbaar in het haasten gestopt, want met het squashen zelf was maar povertjes gesteld vandaag. En dan bleek na afloop dat we allebei platzak waren en niet genoeg geld hadden om onze tienbeurtenkaart te verlengen. Iets wat was al een week geleden hadden moeten doen, gelukkig was de uitbater zo vriendelijk om de squashbeurt van vorige week op te schrijven. Hij bood aan dit weer te doen. Omdat ik nu vier weken niet kan squashen, wilde ik de rekening echter niet laten openstaan. Dus hup, naar een bankautomaat in de buurt gespurt en geld afgehaald.

Eind goed, al goed.