We wandelden terug na een gezellig etentje met vrienden (sushi à volonté!). Ik vraag haar hoe het ermee gaat. Het is lang geleden dat we nog een echt gesprek gevoerd hebben. Geen tijd, te veel volk, zo gaat dat. Ze zegt dat het goed gaat. Ik vraag naar haar plannen na de postdoc. Geen plannen. Ze zegt dat het zal afhangen van haar gezondheidssituatie. 

Ik wist dat haar moeder gestorven is aan kanker. Een erfelijke, zeer venijnige vorm van kanker. Ze heeft zich laten testen en is erfelijk belast: 80% kans op kanker. Dat is een veel te grote kans. Over anderhalve week laat ze preventief haar borsten amputeren. Ze praat erover alsof het de normaalste zaak in de wereld is. En misschien is het dat ook wel, als je kansen bekijkt.

Haar verhaal helpt me om mijn egoïstische zelfbeklag in het juiste perspectief te plaatsen.