Gisteren is alweer een vriendin van ons in het huwelijksbootje gestapt. Ze vormt nu samen met haar knappe echtgenoot een nieuw samengesteld gezin. Mijn vriend en ik waren er echt van onder de indruk hoe braaf en hoe lief de kindjes waren. Want zeg nu zelf, het is niet altijd gemakkelijk om aanvaard te worden door de kindjes van je nieuwe echtgenoot, zeker niet als die kindjes nog heel jong zijn. De twee kindjes werden echt bij het feest betrokken en ik denk dat ze ervan genoten hebben.

Na de misviering (en een kleine tussenstop op ons appartement omdat ik me nog moest omkleden, ik had geen zin om te verkleumen in de kerk), trokken we richting feestzaal. Onderweg kregen mijn vriend en ik een soort déjà vu. Dat gevoel werd gevolgd door een aha-erlebnis. Enkele jaren geleden hadden we in hetzelfde kasteel tot in de vroege uurtjes gefeest op het trouwfeest van goeie vriendin  M. En meteen wist ik dat we ons over de kwaliteit van het eten alvast geen zorgen moesten maken.

We hadden bovendien erg veel geluk met de mensen aan onze tafel. We kenden niet zoveel volk op het feest, maar gelukkig bleken onze disgenoten supersympathieke mensen te zijn. Het klikte geweldig goed en het gesprek viel geen moment stil. Het eten was om duimen en vingers af te likken, zo lekker. Ik denk dat ik nog een paar nachten kan dromen van al de lekkernijen die uitgestald stonden bij het dessertbuffet. Zalig! Ik heb gedanst, ik heb gelachen, ik heb gebabbeld, ik heb fijne nieuwe mensen leren kennen. En voordat we er erg in hadden, was het tijd om naar huis te gaan.

Ik wens D&D nog veel geluk samen. Hun huwelijk heeft alvast een schitterende start genomen.