Vandaag schreef ik een brief aan Muammar al-Gaddafi en Mikheil Saakashvili. Vroeger, toen ik nog jong was en eigenhandig de wereld ging verbeteren, zat ik elke maand een ganse middagpauze lang met de hand brieven te schrijven naar de toenmalige wereldheersers. Volledig overtuigd van het feit dat mijn brief die arme onschuldige gevangenen zou helpen vrijkrijgen. Maar hoe gaat dat: je gaat naar de unief, je krijgt andere prioriteiten, tijd wordt schaarser, postzegels duurder. Ikzelf werd cynischer. Ik schreef geen brieven meer.

Tot ik voor mezelf besliste dat ik opnieuw wilde schrijven voor het goede doel. Mijn vriend zegt dat het niets zal uitmaken. Ik denk/hoop dat genoeg druppels de hete plaat uiteindelijk zullen afkoelen. Ik ben niet graag cynisch. Schrijven kost nu veel minder tijd en moeite dan vroeger. Tegenwoordig vind je een voorbeeldbrief op het net die je enkel moet afprinten en ondertekenen. Oja, het adres schrijf je ook liefst met de hand. Je moet enkel nog naar het postkantoor om wat postzegels. Een kleine moeite. Eens zien of het lukt om van schrijven weer een maandelijkse gewoonte te maken.